Zwoegen in het zwembad

Chloorlucht, blauwe zakjes om je schoenen, gillende kinderen, natte haren met klitten, net niet langs de douches kunnen lopen en dus nat worden, vloekende waterpolopubers, natte wc-brillen, uitglijden over een zwembroek, keihard kleedhokdeurtjesgeklap, geblaas van de föhn, ‘niet rennen’-gekrijs en gehannes met maillots om net niet droge beentjes.

Ik haat het zwembad. Maar echt, ik háát het. HAAAAAAAAAAAAAAAAT het. Van de punten van mijn tenen tot in mijn haarwortels. Zwemmen is best leuk, de sensatie van water overal op je huid voelen, de bijna gewichtloosheid. Het is alleen zo jammer dat er vaak een heel zwembad met andere mensen omheen zit.

Nu ga ik iedere week naar dat natte voorgeborchte. Iedere week weer. Met een tas vol piepschuimen zwempakjes en schoenen vol lood. Voor zwemles. *cue horrormuziekje*

Je moet. Als je in Nederland woont, wordt het gevaar van water je van jongs af aan ingepeperd. Overal zijn rivieren, beekjes, kanalen, grachten en sluizen. Niet te dichtbij, reddingsvestjes aan, niet over de reling leunen. De watersnoodramp zit in ons collectieve geheugen. Nederlanders weten dat dat serene, vredige water van het ene op het andere moment kan veranderen in een dodelijk monster. Dat het je ineens bij de enkels grijpt, je wegvoert van de veilige kant en genadeloos meesleurt. “Nobody takes swimming as seriously as the Dutch,” zei een vader uit Afghanistan eens tegen mij toen ik aandrong om zijn dochter een zwemdiploma te laten halen.

Dus het is voor een goed doel en Lieve heeft er best lol in. Maar ondertussen zit ik daar in die warme kantine naast een plastic plant en een loeiende diepvrieskist vol ijs te zweten en mijn tijd uit te zitten. Het is half zes, ik heb honger en die brommende Ola-ijsbeer werkt op m’n zenuwen.

Dan zie ik twee tafels voor me een stelletje zitten. Ik schat ze ongeveer net zo oud als ik. Ze zitten naast elkaar, hebben een biertje voor hun neus en zwaaien enthousiast naar hun dochter die net op de kant geklommen is. Op dat moment komt de mevrouw van de kantine een grote schaal nacho’s met gesmolten kaas en salsa brengen. Ze kletsen, eten de nacho’s, drinken hun bier en zwaaien af en toe naar hun gezamenlijke trots.

Wat goed om de zwemles zo door te brengen. Gewoon borrelen in de kantine van het zwembad. Zonder oppas, zonder hoge hakken en te strakke jurken, zonder hoge verwachten, zonder gedoe. Omdenken in optima forma.

Ik bestel gewoon ook zo’n schaal. Dan kan ik dat geklap met die deuren vast beter aan. En anders stop ik die nacho’s wel in m’n oren.