Zwemles

Zwemles. Zodra de overgang naar badje drie kwam en de grond onder zijn voeten verdween, durfde mijn oudste niet meer. Wekenlang heb ik het eerste deel van de les met hem op schoot gezeten, terwijl de rest al drie baantjes gezwommen had. Heb ik hem omgekocht met snoep, om hem toch dat water in te krijgen. We hebben aftelkalenders vol gekrast, om inzichtelijk te maken hoe vaak nog voordat hij naar het volgende badje zou mogen. En een cadeautje zou krijgen.

“Zij kunnen het allemaal al en ik nog niet,” zei hij dan terwijl hij naar kindjes keek die een badje verder waren en al zonder bandjes konden zwemmen.
“Ik wil niet met kleren aan, dat voelt niet fijn,” schreeuwde hij.
“Mam ik ben te moe, ik kan het niet vandaag,” huilde hij al weleens op het schoolplein.

En toch, ondanks dit gevecht vind ik het alles behalve vervelend, dat uurtje aan het water. Elke week fiets ik met Mads naar het zwembad en hebben we de leukste gesprekjes over de vriendjes uit zijn klas, de vogels die in de lucht vliegen en dat wat hij gaat doen als hij later groot is.

Naarmate de tijd vorderde en zijn zelfvertrouwen groeide, werd de woensdagmiddag steeds minder intensief. De gesprekjes op de fiets kwamen steeds meer van zijn kant en de beloning voor een nieuw badje werd steeds meer het vieren van succes dan dat het voelde als omkoperij.

Sindsdien lacht hij van begin tot eind

Na de corona-break durfde hij weer even het water niet in. Maar toen was daar de badmeester, die precies weet hoe Mads is. “Nou Mads, als jij de volgende keer weer lekker meedoet, vieren we dat met nieuwe schubjes voor jouw vis.” Sindsdien lacht hij van begin tot eind en springt hij van de een na hoogste duikplank het water in.

Steeds vaker klemde hij tijdens onze fietstochtjes naar het zwembad zijn armen om mijn middel, zijn hoofd tegen mijn rug. En vorige week hoorde ik achter mij de woorden: “Ik vind het echt fijn mam, dat je mee bent.”

En nu is het zo ver. Deze week zwemt hij af voor B, het laatste zwemdiploma dat hij van ons moét halen. Ik ga het nog missen. Omdat ik trots ben op wat hij voor elkaar heeft gebokst en ik hem per week mocht zien groeien. Omdat we samen hebben doorgezet en hij hard heeft gewerkt om met zijn hooggevoeligheid en perfectionisme om te gaan in dat grote bad. De blauwe schoentjes en de chloorlucht kunnen me gestolen worden, maar die middagen samen mogen van mij blijven.