zes weken zomervakantie

Na zes weken stokbrood zijn we wel toe aan degelijk volkorenbrood. Met mijn vers gesneden brood onder mijn linkerarm en een warm saucijzenbroodje voor Keet in mijn rechterhand loop ik van de bakker door de miezer terug naar huis. Verderop komt schoolpleinmoeder Julia net met haar dochters de deur uit. ‘Bijna voorbij,’ verzucht ze vrolijk. ‘Ik ben er wel weer aan toe hoor,’ voegt ze toe.

Het is vrijdag. Nog drie dagen kinderen in huis en dan begint de school weer. Wij zijn net een uur thuis. Het huis is vreemd wit en groot na zes weken hutje mutje in een camper geleefd te hebben met zijn vieren.

Julia vertelt kort verder over haar vakantie. Dat ze in Zeeland waren en dat ze al weer een week aan het werk is. Dat de meiden hartstikke lief zijn geweest, maar dat ze nu wel weer behoefte heeft aan de schooldagen. Wat snap ik haar. Wat heb ik dat ook normaal gesproken. Behoefte aan het ritme weer. Behoefte aan je eigen ruimte thuis. Aan de structuur van school en werk. De normale cadans van het leven. Die zes weken zomervakantie in combinatie met zelf weer moeten werken of dingen willen doen kunnen zoveel onrust in je hoofd en lijf geven.

En dat was precies de reden waarom we het dit jaar anders wilden aan pakken. Na ons camperavontuur van vorig jaar in Californië waren we verliefd geworden op deze manier van reizen. In maart van dit jaar kochten we een 17-jaar oude camper en bedachten we dat we er de hele zomer mee weg zouden gaan. Met een zzp-ende man die vooral in het onderwijs werkt en ik die eigenlijk overal mijn laptop kan openklappen moest dat toch haalbaar zijn? Ik zou drie weken die laptop niet aanraken (‘Ja echt!’) en daarna wat werken vanaf de plek waar we op dat moment zouden staan. Het was een experiment. Thuis werken met kinderen om je heen bleek ook al jaren niet te werken. Eens kijken of dit wat zou zijn.

En zo vertrokken we begin juli richting Frankrijk. Met alleen onze eerste camping in Lacanau, Frankrijk vastgelegd en eindbestemming Vigo, Spanje op ons vizier gingen we op pad. We trotseerden meer dan 4.000 km asfalt, trokken langs de mooiste baaien, dorpen, steden. Gingen als een slak over bergen, dronken te veel wijn, aten te veel stokbrood, ontmoeten fijne mensen en wilden voor altijd in de camper blijven wonen. Na drie weken pakte ik af en toe de laptop weer op, typte een blog, beantwoordde mailtjes en zette vooral heel veel op een to do list (voor later…). Heel veel kwam er niet uit mijn handen, net als in de zomervakantie thuis. Maar nu leverde het geen frustratie op. Ik deed wat ik deed en had er vrede mee. De rush komt wel weer als ik thuis ben.

En toen kwam het einde in zicht. Teun kreeg zin om zijn speelgoed weer te zien. En poes Ringo. Keet keek er ook wel naar uit om thuis te zijn en in haar eigen omgeving te skateboarden. Maar Henno en ik werden weemoedig bij het idee om deze cocon te verlaten.

Julia moet de bus halen en steekt met haar twee meiden aan haar hand onze drukke straat over. ‘We kletsen snel verder,’ roepen we nog tegen elkaar. Ik loop naar huis en besef dat ons plan gelukt is. Waar ik normaal reikhalzend uitkijk naar het einde van de vakantie is het gevoel van Julia mij dit jaar helemaal vreemd. Geen onrust dit jaar, slechts weemoed.

Drie dagen later breng ik Teun naar school. Mijn plan om heel vroeg te komen ten spijt, zijn we toch een van de laatste die de klas in komen. Hij heeft geen keuze meer een plekje uit te zoeken en schuift wat bedremmeld aan een tafel. Ondanks dat hij heel veel zin in school had kijkt hij nu wat beduusd de klas in. Ik loop met moeite de klas uit. Installeer me om de hoek bij Koffie en ik achter mijn laptop. De weemoed druppelt uit mijn linkeroog. ‘Een grote latte macchiato graag.’

Onze reis ging van de Atlantische kust in Frankrijk, Bordeaux, Villeréal in de Lot-en-Garonne naar Frans en Spaans Baskenland richting Vigo, helemaal in West Spanje. We doken zelfs nog even Portugal in. In dit blog kun je lezen in welke plaatsen en op welke campings we zijn geweest.

En op Instagram deed ik ook verslag van onze reis!