Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Elsbeth terug op het jaar.
‘Vinden jullie mij ook een leuker mens nu ik die pleisters plak?’ Het is week drie van onze lange zomervakantie en we zitten op een Spaans terras inktvisringen te eten als ik dit aan man en jongste spruit vraag. Ze knikken instemmend. Sinds twee maanden plak ik elke week hormoonpleisters en slik ik de helft van de maand pillen. En man, wat een verschil. Ik had er best lang tegenaan gehikt. Achteraf gezien sliep ik eigenlijk al jaren slecht. En kwamen dat volle hoofd, die mist in mijn kop en mijn plotselinge boze buien nou daarvan of was er iets anders aan de hand?
Eind maart was het busongeluk voor ons huis, waarbij een klein meisje om het leven kwam. Wekenlang had de bloemen- en knuffelzee voor ons huis gelegen en hadden we op straat gesprekken gevoerd met buurtgenoten. Een maand later gingen we als vanouds op wintersport, met zijn drietjes dit keer. Keet zat ergens anders op de aardbol met haar skateboard. We gingen naar het ons vertrouwde gebied, zaten in een vertrouwd appartement en omringden ons met vertrouwde mensen. Maar het ontspannen lukte me niet. Slapen ging beroerd, ik was overal bang voor (lawines, kortsluiting in het zwembad, ski-ongelukken) en de radertjes van ons gezin vielen maar niet soepel in elkaar.
Tijd voor de laatste strohalm.
Toen ik mezelf een maand later nog steeds hoorde klagen over ‘hormonaal zijn’ ging ik toch maar eens naar de huisarts. Mijn boek Hot & happening lag inmiddels in de winkels. Ik had alle ellende en mijn frustraties die bij de overgang horen effectief in dat boek omgezet tot grapjes en wetenswaardigheden, en nu was het enige dat overbleef die ellende. Het was nergens meer goed voor. Tijd voor de laatste strohalm. Maar goed dat ik dat niet eerder had gedaan. Anders was dat boek een stuk saaier geworden.
Want wat voelde ik me licht, vrolijk en onbezorgd sinds het bezoek aan de huisarts. Halleluja, ik was terug. Dit was de echte Elsbeth. Die zomer reed ik zorgeloos in de camper door Frankrijk en Spanje, liet ik me niet gek maken door een ingestorte luifel en was ik bijna niet bang voor de golven van de Atlantische oceaan. En het op elkaars lip zitten in een camper van zes bij twee liep in tegenstelling tot de meivakantie als een geoliede machine.
Maar toen was de vakantie voorbij. Na zes zorgeloze weken moest er weer gewerkt worden. Ik kwam er maar niet in. ‘Je bent nergens meer echt enthousiast over,’ zei kantoorgenoot Sanne toen ik weer eens mat reageerde op haar vraag wat ik die dag ging doen. Haar woorden galmden na. Ik wist het inderdaad allemaal even niet. Vond ik de Club van relaxte moeders na elf jaar nog steeds leuk? Had ik nog wel zin om tegen de algoritmes van Facebook en Instagram op te boksen? Vinden mensen het nog wel leuk om blogs te lezen? Moet ik toch grappige filmpjes voor TikTok gaan maken? Moest ik geen andere paden bewandelen om mijn geld te verdienen? Werken die pillen en pleisters eigenlijk nog wel of is mijn lijf inmiddels gewend en moet die dosis niet een beetje omhoog?
Dit was wat het was.
En zo zat ik eind oktober weer bij de huisarts. Die knikkend en hummend met mij meeleefde. Maar niks kon doen. Dit was wat het was. Hier moest ik het mee doen. Ik boekte nog eens een reiki-sessie. Ik spuide mijn gal (en tranen) bij mijn vriendin Sandra bij wie ik sinds dit najaar twee maandelijks een werk-bijpraatsessie heb (we zijn elkaars accountabilty partner) en zei tegen mezelf dat het oké was om even een tijdje rustiger aan te doen, om de ruimte te nemen en te kijken welke kant ik op wilde.
En nu is het 30 december. De laatste zes weken is de mist langzaam opgetrokken en de energie en focus terug. ‘Kijk nou wat je nu allemaal bereikt hebt,’ zegt Sandra tegen me tijdens ons twee wekelijks overleg als ik haar vertel over de nieuwste ontwikkelingen. Ik had me de laatste weken op de opzet en eerste hoofdstuk van een nieuw boek gestort dat ik samen met Henno ga schrijven. Het idee is razend enthousiast ontvangen door meerdere uitgeverijen. De online cursus met Tischa is nu echt bijna af, en fijner dan fijn: ik heb mijn enthousiasme en energie terug.
Na al onze sessies waarin ik Sandra had verteld over mijn ongemak, mijn onrust en mijn twijfels concludeert ze nu: ‘dat was allemaal zaaien, nu kun je gaan oogsten. De les is denk ik: niet te ongeduldig zijn!’
We sluiten het gesprek blij af. En dit jaar ook. Mijn les: soms zijn het de hormonen. Soms is het het leven. Soms zit het elkaar in de weg. Ik plak en slik nog even door. En heb enorm veel goede zin in de komende maanden.
Hot & Happening. Maar dan anders.
Tijdens mijn eigen struggle met de overgang schreef ik het boek Hot & happening: een boek met 101 tips om relaxed te blijven tijdens de overgang. Met oneliners zoals die je kent uit mijn andere boeken, te gekke illustraties van Ilse Weisfeld en informatieve pagina’s met dingen die je echt wilt weten. Oja, en met wat pagina’s speciaal voor partners. Want die hebben het ook heus niet makkelijk met een vrouw in deze fase.
Ik ben echt mega blij met hoe het is geworden. En dat voor een boek dat ik eigenlijk helemaal niet had willen schrijven…
Hot & happening ligt nu overal in de boekwinkels en is online bijvoorbeeld hier te koop. Het kost €15,99.
1 Reactie
Niet lullig bedoeld maar ik hoor in je verhaal geen grote problemen en heel veel vakantie (op vakantie zijn)
Tuurlijk kan je je evengoed een periode minder fijn voelen en kunnen hormonen duidelijk van invloed zijn.
Toch merk ik dat deze column me tegen staat omdat het zo duidelijk de verwendheid van onze maatschappij blootlegt. Waar is de veerkracht, het verdragen van een mindere periode, dankbaarheid of een stapje terugzetten.