Lees

Busongeluk

Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (18) en Teun (12) en getrouwd met Henno.

Ik smeer een laatste boterham voor de broodtrommel als ik een klap hoor. En gejammer. Ik hoor wel vaker hier iets op de drukke weg, ben niet gelijk gealarmeerd. Ik maak af waar ik mee bezig ben en loop naar het raam om te checken wat er aan de hand is. In minder dan een seconde zie ik een beeld dat mijn hersens niet kunnen bevatten. Ik ruk mijn twaalfjarige weg bij het raam. Godzijdank gaf ik hem deze ochtend een boterham met hagelslag. Waar hij normaal vaak met zijn bord op schoot en zijn gezicht naar de weg zit te ontbijten, zat hij dankzij die hagelslag nu aan tafel met zijn rug naar de plek waar vrijdag 24 maart het afschuwelijke busongeluk gebeurde.

We delen nummers uit, vormen een What’s-app-groep.

Later die ochtend zit ik met Henno, die het buiten voor zijn ogen zag gebeuren, op het politiebureau. En met nog negen andere getuigen. De een ging met de bus naar zijn werk en zette net zijn koptelefoon harder, de ander was juist overgestoken om naar de sportschool te gaan en Henno reed met zijn auto de straat uit om de Vleutenseweg op te draaien, toen ik in de keuken stond en die klap hoorde.

Daar zitten we, tien volkomen vreemden die allemaal zagen hoe een meisje van zeven haar leven verloor op de busbaan voor ons huis. Hoe haar broertje door de lucht vloog en de moeder er machteloos bij had gestaan en was ingestort. De beelden staan op ons netvlies, het geluid van de huilende moeder klinkt nog in onze oren en de vragen spoken door onze hoofden. De een vraagt zich af of ze de moeder wel zo had moeten vasthouden, de ander of ze wel het goede heeft gezegd tegen de meldkamer, had ik niet dit, had ik niet dat. We praten, stellen elkaar gerust. Slachtofferhulp en de agenten en op het bureau ondersteunen fantastisch. We delen nummers uit, vormen een What’s-app-groep. We gaan uit elkaar. Slapen die nacht allemaal slecht.

We blijven delen. Vertellen waar we tegenaan lopen, delen hoe ter hoogte van het ongeluk een herdenkingsplek ontstaat voor het meisje met de roze schoentjes. We vangen elkaar op als we de situatie ter plekke nog eens willen doornemen, vullen gaten in elkaars geheugen. Laten elkaar met rust als dat is wat verlangd wordt. We delen foto’s over hoe mooi de bloemen er nog bij liggen, hoe de berg knuffels dagen na het ongeluk nog aangevuld wordt. We krijgen flarden informatie over het gezin. Dat het jongetje weer thuis is met een botbreuk. Dat ze nog een oudere broer hebben, dat ze een steunende community hebben die ze opvangt, dat de gemeente meebetaalt aan de begrafenis. Dat de begrafenis in Eritrea zal zijn en dat een crowdfundingsactie ook daarvoor binnen no time voldoende geld heeft ingezameld.

Ik kijk veel uit het raam de afgelopen dagen.

We zijn ruim anderhalve week verder. Ik kijk uit het raam over de kruising. Ik kijk veel uit het raam de afgelopen dagen. De bloemen- en knuffelzee naast ons huis ligt er nog steeds prachtig bij. Een volle bus 12 stopt vlak na de halte. De buschauffeur stapt uit, trekt een sprintje naar de gedenkplaats, legt bloemen neer, sprint terug naar de bus en rijdt verder. Ik ga pontificaler voor het raam staan. Wil dat hij ziet dat zijn actie is opgemerkt. Ik deel het in onze app-groep. En nu toch ook maar hier.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

4 Reacties

  • Reageer Jose Gillhaus 5 april 2023 at 21:46

    Jeetje ik wist hoe heftig dit voor jullie geweest is. Maar als ik het nu lees via jouw verhaal heb ik tranen in mijn ogen. Wat een verdriet voor het gezin van de kinderen. Wat goed dat jullie met elkaar veel hebben kunnen delen en dat het geld voor de begrafenis snel bij elkaar was. Wat een saamhorigheid. Sterkte voor jullie allemaal en bedankt voor het delen.

  • Reageer Henrike Laning 6 april 2023 at 17:20

    Wat heb je dit indrukwekkend geschreven! Goed dat je je ervaringen en emoties opschrijft en deelt. Ga daar vooral mee door! Sterkte, want ik geloof zomaar dat het je nog lang bezig zal houden.

  • Reageer Nadine 6 april 2023 at 19:14

    Pfff… Jeetje wat ontzettend heftig… Een hele dikke knuffel voor jullie ❤️❤️

  • Reageer Aan de hormonen - 1 - Club van relaxte moeders 21 juni 2023 at 17:15

    […] het nou het verschrikkelijke busongeluk was dat voor ons huis gebeurde, of dat het toch de hormonen waren was me niet helemaal duidelijk. […]

  • Laat je reactie achter