Keuzes maken

Wie mij al langer volgt, weet dat ik een ster ben in mijzelf voorbij lopen. Dit voorjaar schreef ik in dit blog hoe ik (opnieuw) in de stoel van therapeut  Wendy terecht kwam. Ik beloofde een vervolg op dat blog. En dat is deze!

Ik had de boodschap begrepen. Ik moest minder aanpakken. Nee gaan zeggen. In theorie wist ik natuurlijk al lang dat je geen honderd ballen in de lucht kunt houden. Maar toen ik dit voorjaar voor de zoveelste keer tegen mezelf aanliep en weer bij therapeut Wendy ‘op de bank’ zat, wist ik dat ik nu echt keuzes moest gaan maken. Wendy legde me uit waarom ik juist op het moment dat ik rustiger was zoveel stress voelde: mijn lijf snapte dan blijkbaar nog niet dat het adrenalineniveau omlaag mocht gaan. Opeens begreep ik de ‘vakantiestress’ die ik zo vaak mijn vakanties had laten verpesten. Die stress was eigenlijk nooit vakantiestress, maar een signaal dat ik de weken, maanden ervoor te veel had aangepakt. Dat ik mijn hoofd overuren had laten draaien.

‘Je kunt natuurlijk accepteren dat dit je om de zoveel tijd overkomt,’ zegt Wendy, ‘maar je kunt ook kijken hoe je dat gaat voorkomen. Als je over een paar maanden niet weer zo wilt zitten, moet je keuzes maken,’ zegt ze. ‘Je kunt nu eenmaal niet alles doen.’

Vol goede moed en met een nieuwe afspraak op zak liep ik naar huis. Ik zou lijstjes gaan maken en gaan strepen. Dat wel, dat niet. Ik zou dingen schrappen, werkzaamheden afstoten en klusjes uitbesteden. Maar het lukte niet. Ik kon geen keuzes maken en ging op dezelfde voet verder.

Een paar weken later zat ik weer bij Wendy, voor die vervolgafspraak. ‘Het lukt niet,’ zei ik. ‘Kunnen we niet een oefening doen of zo?’ vroeg ik haar. Ze stemde in en ik wachtte tot ze de flip-over en een paar stiften zou pakken. Maar dat gebeurde niet. We zaten tegenover elkaar en ze vroeg of ik mijn ogen wilde sluiten. ‘Stel je nu voor dat je je 95^e verjaardag viert. Iedereen die je lief is of was in je leven komt langs. Ook de mensen die dat misschien niet meer kunnen.’ Ik zit daar met ogen dicht en probeer het me voor te stellen. ‘Iedereen die er is wil iets tegen je zeggen. Wil je vertellen wat jou zo bijzonder maakte in hun leven,’ vervolgt Wendy.

Als eerste laat ze Henno langskomen. Ik zie in mijn gedachte mijn man als negentigjarige voorbij schuifelen en glimlach. ‘Wat zou je willen dat Henno tegen je zou zeggen?’ Ik denk na en het woord inspirerend komt naar boven. ‘Je hoeft nog niets te zeggen,’ zegt Wendy. Dan laat ze Keet voorbij komen en ik zie mijn dochter als wijze vrouw van zestig in mijn hoofd verschijnen. Mijn glimlach wordt nog breder. ‘Hoe wil je dat zij over je denkt? Wat heb je haar vooral gebracht?’ Als een soort protestbord blijft het woord ‘inspireren’ door mij hoofd marcheren. ‘En wat wil je dat de lezers van je boeken en je blogs zeggen?’ In mijn hoofd scanderen ze nu allemaal het woord inspireren. Alhoewel ik uit alle macht probeer nog andere dingen te verzinnen, is dit het enige wat op dit moment in me opkomt. Ik vind dat een beetje suf van mezelf. Alsof ik faal in deze opdracht.

Maar het is blijkbaar wat het is. Blijkbaar is inspireren van mensen nu een belangrijke waarde in mijn leven legt Wendy uit. ‘De vraag is of je daar ook altijd naar handelt.’

In de weken die volgen blijft het woord door mijn hoofd spoken bij alles wat ik doe. Het helpt me inderdaad keuzes maken. Met pijn in mijn buik neem ik afscheid van een goede klant van me. Alsof ik een verkering uitmaak. Het geeft ruimte. Bij nieuwe opdrachten geeft het me inspiratie en rust om de juiste insteek te vinden. In de ruimte die ontstaat, borrelt er ook een nieuwe boekidee op wat al snel omarmd wordt door een paar uitgevers. Maar de mooiste uitkomst van dit alles is dat ik inmiddels al vier weken met mijn lieffies op vakantie ben en dat ik er nog van geniet ook.

Sinds een paar jaar ga ik naar Wendy als ik wat hulp van buitenaf kan gebruiken. En daar ben ik heel erg blij mee. Jaren geleden had ik een Frits. Daar schreef ik in 2012 dit blog over.