Puberstress

Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (18) en Teun (12) en getrouwd met Henno.

‘Mam, ik voel me even niet zo lekker.’ Of: ‘Mama, ik geloof dat ik het weer heb.’ Ik hoor het mezelf zeggen als ik deze week de nieuwsberichten lees over meisjes met psychische problemen. Uit een onderzoek naar het welzijn van Nederlandse tieners blijkt dat het met de mentale gezondheid van jongens en vooral meisjes steeds minder goed gaat.

Ik denk terug aan mezelf als tiener. Het meisjes dat in de brugklas haar eerste tongzoen kreeg en dat zoenen vervolgens jaren afschafte omdat ze er heilig van overtuigd was dat ze in de maling genomen werd. Het meisje dat zich soms vanuit het niets niet goed voelde. Niet goed kon ademen en slap werd. Dan had ik ‘het’ weer. Dan kroop ik even weg bij mijn moeder, die een nat washandje op mijn voorhoofd of mijn polsen legde. Die me rustig maakte. Maar die ook niet zo goed wist wat ze met me aan moest.

Misschien was het bloedarmoede of zoiets?

We lieten bloed prikken. Misschien was het bloedarmoede of zoiets? Maar met mijn bloed was niets aan de hand. En met mij verder ook niet. Ik haalde goede cijfers op school. Ik had leuke vriendinnetjes. Met mijn moeder en zus rooiden we het goed zonder vader in huis. Want die zag ik sinds een tijdje alleen op zaterdag. Na een roerige periode waren mijn ouders uit elkaar gegaan en bleven wij met zijn drieën achter in het grote huis. Ogenschijnlijk veranderde er niet veel. Het leven ging door en dat deden we prima.

Alleen had ik ‘het’ soms. Ik kreeg een vriendje, ging studeren, ging uit huis. Vriendjes kwamen, vriendjes gingen en op mijn 28ste verscheen Henno op het toneel. Ook bij hem had ik ‘het’ regelmatig. Maar hij bleef en we kregen een dochter. En toen de dochter bijna twee was kon ik ‘het’ niet meer ontkennen.

Zo’n twintig jaar na mijn puberteit, drong het door dat wat ik voelde stress was.

‘Ga jij maar eens nadenken, want je voelt je de laatste tijd heel vaak niet zo lekker,’ zei Henno toen ik tijdens een strandvakantie vooral op bed lag en de schuld gaf aan een jetlag. Zo’n twintig jaar na mijn puberteit, drong het door dat wat ik voelde stress was. En dat het tijd was er mee aan de slag te gaan.
Ik leerde luisteren naar mijn lijf bij een haptonoom. Ik kreeg een realistische blik op mijn jeugd bij psycholoog Frits. Kreeg, nog wat jaren later, concrete handvatten om met mijn paniekaanvallen (‘het’ had nu een naam) om te gaan bij therapeut Wendy.

Het is goed gekomen met me (en met het huwelijk van mijn ouders trouwens ook). Mijn paniek speelt alleen nog op bij extreme gebeurtenissen (zoals een dochter in Japan met een teamgenoot met Covid). Maar dan weet ik er mee om te gaan. Mijn ervaringen hebben me gemaakt wie ik nu ben. Hebben me de moeder gemaakt die ik nu ben. De moeder die weet wat te doen als haar dochter in tijden van stress niet meer kan eten of even niet weet waar ze het zoeken moet.

Gaat het nu slechter met de meisjes dan toen wij opgroeiden? Of is het misschien ook zo dat het sneller wordt gesignaleerd? Ik heb het vermoeden dat het beide is. Maar wat ben ik blij dat in de periode dat ik probeerde op te groeien nog geen Instagram en TikTok was. Want zonder alle picture perfect posts, was ik al onzeker genoeg.