Al een half uur hoor ik boven gestommel en voetjes die heen en weer rennen. Het geschuif van kasten en gespring op het bed. Ik probeer me voor te stellen wat er zich in de kamer boven mij afspeelt, maar ik kan er alleen maar naar gissen. Want eer ik de trap op ben gerend en de deur van haar slaapkamer heb opengetrokken, ligt ze alweer braaf in haar bed te doen alsof ze slaapt.
Zora slaapt sinds kort in een peuterbed en heeft ontdekt dat ze ook úit haar bedje kan. De eerste weken bleef ze er braaf in liggen, nu verbouwt ze elke avond de hele kamer.
Als ik haar kamer binnenkom verklapt de chaos wat ze zojuist heeft uitgespookt. De laadjes van haar nachtkastjes staan open al ware het een trapje. Het gordijn dat ik zo zorgvuldig dicht had gedaan om de avondzon buiten te houden hangt half open. Haar bed dat normaal tegen de muur staat, staat nu bijna dwars door de kamer.
Hoewel ik ook boos ben omdat dit al de vijfde avond is dat ze haar eigen feestje bouwt en het presteert om pas 21.45 in slaap te vallen, moet ik er ook een beetje om lachen.
‘Zora, dit kan echt niet,’ roep ik gespeeld verbouwereerd. ‘Je moet nu echt gaan slapen!’
Een oververmoeid gezichtje kijkt me vragend aan. ‘Mama, ben je boos?’
‘Ja, ik ben boos, Zora. Want je luistert niet.’
‘Ben je boos op mij?’
‘Ja. En nu slapen. Ik wil je niet meer horen.’
‘Ben je nu weer blij?’
Ik grom wat.
‘Ben je weer blij op mij?’
‘Ja, heel blij, Zora en nu slapen.’
Braaf knikt ze haar hoofd, maar zelfs in het donker zie ik haar ogen alweer ondeugend twinkelen.
Als ik voor haar deur stil blijf staan om te luisteren wat ze doet, houdt ze zich warempel even koest. Net zo gespitst op geluid als ik. Ik sluip de trap af in de hoop dat ze denkt dat ik nog steeds de wacht houd. Het enige dat ik hoor is het muziekje van de babyfoon.
Ik ontspan. Maar dan ineens hoor ik hard gebonk op de ramen boven. Als een vos die op zijn prooi jaagt, vlieg ik de trap op, ruk het traphekje open en stuif haar kamer binnen. En weer is het doodstil. Zora ligt met haar rug naar me toe en kijkt niet op of om.
Op alles wat ik zeg, reageert ze niet.
Met een zucht verlaat ik haar kamer. Ze weet precies hoe ze me op de kast kan krijgen.
1 Reactie
Onze oudste had er ook een handje van die 1e tijd. Ik bleef m opnieuw instoppen elke kee zogenaamd ietsje bozer. Als mijn man boven achter de pc aan het werk was, was het feest. Nog even bij jou zitten papa? Heel eventjes dan… tot ik dat trukje doorhad en de derde keer onze zoon op stond te wachten bij de computer. Hij begon spontaan te huilen en kroop snel zn bedje weer in.ontussen is hij 13 en heel af en toe betrappen we hem met zijn mobiel in bed. Maar meestal slaapt hij gewoon nadat hij ons weltrusten heeft gekust. Of hij doet alsof….