Dan zoek je maar een ander kosthuis

Vorige week stelde ik jullie aan onze nieuwe blogger Cezanne voor. Die over haar leven als moeder van twee pubers gaat bloggen. Vandaag weer een nieuw gezicht! Het is Natanja, moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar). Vorige maand kon je in de rubriek ‘in de mailbox’ al een blog van haar lezen over haar coronatijd. Vandaag haar eerste blog als officieel teamlid.

‘Dan zoek je maar een ander kosthuis.’ Foeterend sta ik in de kamer, schort om mijn middel, spatel in de hand. Ik kijk naar mijn zesjarige zoon, die onderuitgezakt op de bank ligt. Zojuist vertelde hij me voor de derde achtereenvolgende keer dat hij écht niet van plan was om bij het avondeten aan te schuiven. 

‘Wat jij nu kookt is goor.’ 

Klaar ben ik ermee. Dit soort opmerkingen vind ik belachelijk, en ze kwetsen me. Terwijl ik liefdevol doch verhit een maaltijd in elkaar flans is dat het laatste wat ik horen wil, dus flap ik eruit dat hij een ander heenkomen mag gaan zoeken, als het hem niet bevalt.

Kosthuis? Zodra ik het roep hoor ik mijn moeder praten. Haar uitspraken waren doorspekt met Friesismen en rare woorden die in de familie rondzingen. En blijkbaar zo in mijn geheugen gegrift dat ik ze nu naar hartelust over mijn eigen kinderen uitstort. Geruststellend: ‘Ach, het is maar dood spul’ als er iets favoriets kapot gaat, vrolijk: ‘yes! kurk op de fles’, ‘moile moile’, om aan te geven dat je wat rustiger aan kunt doen, of op scherp: ‘hou op anders krijgen we bargebieten!’ Dat was wel de voornaamste. Nooit geweten wat een bargebiet is, maar als ze dat zei vond ze het echt niet tof dat we thuis liepen te ruziën. 

‘Dan zoek je maar een ander kosthuis.’ Het echoot na in mijn hoofd. Ik weet nog zo goed hoe mijn moeder met fonkelende ogen tegenover me stond als ik klaagde over mijn zware leven thuis. Als ze dit zei, was ook zij er klaar mee. 

Terwijl ik me omdraai naar de keuken schiet ik stiekem in de lach. Ik check of alles goed gaat in de pannen, pak mijn telefoon en typ een bericht in de familie-app. ‘Jongens, dit riep ik net door de kamer, wie herkent ‘m nog?’ De smileys van broer en zus komen binnen. En dan die van mijn moeder. ‘Ach poppie,’ appt ze, ‘als ik dát riep was het wel héél erg met jullie gesteld. Houd moed!’

Helaas heeft mijn uitspraak niet hetzelfde effect op mijn zoon. Nurks blijft hij naar de televisie staren. Een ander kosthuis? Daar heeft ‘ie nog nooit van gehoord. Gelukkig snapt mijn moeder hoe zwaar ik het heb. Het is, tientallen jaren later, de omgekeerde wereld. 

Wie is Natanja?

Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders. 

Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase! 

Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!