Struggle

Elise is moeder van Ties, die lichamelijk en verstandelijk gehandicapt is, en van Rijk en Loes. Eén keer in de maand kun je haar avonturen ook bij ons lezen. Deze keer een blog over wc-perikelen van haar destijds twaalfjarige Ties.

‘Pppp’ zegt Ties. Ik weet wat hij wil zeggen maar ik hoop dat ik me vergis. We zijn in Antwerpen. Opa werd zeventig, het feestje was leuk en de hotelovernachting een nog groter avontuur. Ik heb al dertig selfies met mijn kinderen gemaakt, dat is meestal een teken dat ik nogal blij ben met mijn leven. En nu schuiven we net aan in een knus pannenkoeken etablissement.

‘Wat zeg je?’ vraag ik voor de zekerheid aan Ties. Misschien bedoelde hij ‘pannenkoek’. Maar nee.
‘Pppppoepppp.’ Ties is twaalf en draagt nog een luier. Hoe uitgebreid een gehandicaptentoilet ook is, hij kan er niet op zitten of zichzelf vasthouden. Als we wat langer op pad zijn, is het hygiënegebeuren dus altijd een issue. Gelukkig heb ik van een spastische coach een methode geleerd om hem staand te verschonen. Niet dat Ties kan staan, maar voor eventjes lukt het net.

Even later hijs ik Ties op uit zijn rolstoel en ‘hang’ ik hem over de wastafel. We schrikken allebei als de kraan keihard begint te spuiten.

‘Sorry, sorry!’ roep ik terwijl ik Ties wegtrek. ‘Een automatische kraan!’
De druppels hangen aan z’n kin.
Goed. Plan B: dan maar over de hulpsteun naast de wc.

‘Het maakt niet uit hoe je het doet, áls je het maar doet!’ citeer ik de coach.
Ik heb het meer tegen mezelf dan tegen Ties. Met zijn oksels geklemd om de hulpsteun en zijn voorhoofd tegen de tegels van de muur, heeft hij nauwelijks de energie om te antwoorden.

‘Hou je het nog vol?’
‘Mnmngnééé’ knarsetandt hij, trillend van inspanning.
‘Bijna klaar… ja… Huppakee, ga maar zitten!’ Met een plof zakt Ties in z’n rolstoel.
Dan ontdek ik dat z’n  broek nog op z’n enkels hangt.
‘Ties, nog even, ja zo, zo, één arm, nu die andere, niet wegglijden hè? Dan trek ik je broek weer…ja… top! Klaar!’

Als ik Ties zijn koud geworden pannenkoek voer, vang ik een welwillend knikje op van een oud Antwerps vrouwtje.
‘Iek viend ’t fijhn dat ‘m zooh geniet!’
Ik weersta de neiging om haar naar het gehandicaptentoilet te slepen en een kwartier aan haar oksels over de hulpsteun te hangen en knik vriendelijk terug.

Inmiddels komt Loes (5) huilend uit de wc. Met een doorweekte mouw en een nat voorhoofd.
‘Ze hebben hier HELE STOMME kranen!’
Ties moet zo hard lachen dat de slagroom over tafel vliegt.
Ik maak nog één selfie. Dan gaan we weer naar huis.