Zaterdagochtend

We hebben een nieuwe bloggende moeder in het team! Cezanne is moeder van een 13- en een 16-jarige en gaat de afdeling ‘pubers’ voor haar rekening nemen. In dit eerste blog beschrijft ze hoe haar zaterdagochtend er opeens heel anders uitziet.

“Kijk mam, kijk.” Mijn 13-jarige zoon wijst richting de Jordan Zoom High X huppeldepup en voegt toe: “Die zijn echt superzeldzaam.”

Ik kijk rond, maar heb geen idee wat ik moet zien.

“Die rode?” gok ik, “leuk!”

“Nee mam, die niet. Die zijn van twee jaar geleden. Daar, die grijze.”

Ik zie tig grijze Nikes aan tig voeten van jongenspubers die er allemaal zo’n beetje hetzelfde uitzien in mijn beleving. Voor hem is het een wereld van verschil. Het is zaterdagochtend tien uur en het is nu al een leerzame dag voor me. We staan in de rij voor een event van de hipste winkel van de stad. Hij de kleinste, ik de oudste.

Niet lang geleden stond ik op zaterdagochtend op een winderig voetbal- of hockeyveld. Met andere ouders te kleumen bij een plastic bekertje vieze koffie, of in mijn eentje fanatieke ouders langs de lijn ontwijkend. Eerlijk? Niet mijn ding. Het tijdstip, de oppervlakkige gesprekjes, de drukte in de kleedkamer…nee. Met een man in de detailhandel waren de sportzaterdagen voor mij vaak moetjes, iets wat de feestvreugde niet verhoogde.

Stap voor stap schuifelen we naar voren. De rij wordt maar langzaam korter. Het was een spontaan plan, vanochtend. Hij had het op Instagram gezien. Speciale spullen voor kleine prijsjes. En aangezien hij het verlangen naar nieuwe kleding en koopjes heeft geërfd van zijn moeder, zijn we de perfecte partners in crime.

“Schaam je je eigenlijk niet om hier samen met mij te zijn,” vraag ik.

“Nee hoor,” zegt hij tactvol. “Ik vind het gezellig. Oh, ik hoop echt dat ze een buckethat hebben,” kletst hij onvermoeibaar verder. Ondertussen kijk ik om me heen en zie alvast hoe hij er over een paar jaar uitziet. Lang, met hip haar, schichtig kijkend naar meisjes en met de laatste Nikes aan zijn voeten. Ik neem alles in me op, geniet van zijn blijdschap en het uitstapje.

Het wordt frisjes, ik ben niet gekleed op een uur stilstaan. Het verlangen naar koffie – zelfs een slechte bak – groeit. Gelukkig begint het op te schieten, na een uur (een uur!) in de rij mogen we binnen. Met een schuin hoofd en een geconcentreerde bril bekijkt hij vakkundig alle merken en beschikbare maten. Zijn ogen glimmen.

“Ooh mam, deze is vet!”

Hij kiest een royaal shirt in maat S (mooi, daar kan hij nog héél lang mee doen) en een stoer jackje, ook met groeiruimte. Geen buckethat, maar dit is beter.

Dan staan we weer buiten. Het doorkijkje naar de semi-volwassen leeftijd eindigt als we samen nog wat gaan drinken. Ik mag kiezen, dus in plaats van de gele M gaan we naar een rustige broodjeszaak. Hij bestelt een warme chocomel en terwijl hij tevreden de chocolade door zijn warme melk roert, smelt mijn moederhart. Soms heel groot. Soms gewoon nog lekker klein. Een winderige zaterdagochtend zonder vieze hockeyplunje na afloop, hier kan ik denk ik wel aan wennen.

Wie is Cezanne?

Cezanne (49) vond zichzelf aardig ingewerkt in het moederschap. Toen haar zoons (nu 16 en 13) naar de middelbare school gingen, kreeg het moederschap een nieuwe dimensie. Een fase met koude frikandelbroodjes voor de lunch, nieuwe vriendschappen met onbekende kinderen, merkkledingwensen en hermetisch afgesloten badkamers. Lastige onderwerpen als vuurwerk, energiedrankjes en alcohol doen hun intrede en hoe houd je pubers eigenlijk gemotiveerd? Cezanne schrijft de komende tijd over de Afdeling Hormoonhuishouding thuis. En oh ja, kan iemand ook eens die hond uitlaten?

Meer Cezanne vind je op: www.cezanneconceptencopy.nl