Ziekenhuis

Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 9 en een dochter van 6. Eerder blogte ze al over haar kaak-operatie en over haar angsten.

Het is vrijdagochtend, half 8. De ochtend na Koningsdag, de ochtend waarop half Nederland op dit tijdstip waarschijnlijk nog met een kater en een geschminkt rood-wit-blauw-vlaggetje op hun wang in bed ligt. Maar ik niet. Ik zit met het zweet lopend over mijn rug in de auto richting het ziekenhuis. Waar de kaakchirurg op mij wacht want het is tijd voor de halfjaarlijkse controle na mijn operatie.
Ik hou niet van controles, mits ik zelf ergens controle over kan hebben of houden.

Ik ben gewapend met homeopathische druppels (rustgevend), Passiflora tabletjes (bij paniekaanvallen), een flesje water (voor tijdens de paniekaanval) en kauwgom (want kauwen geeft ons brein een ‘je bent veilig’-seintje, dit komt vanuit de oertijd waarin er alleen gegeten kon worden als je veilig was).

Bij het bushokje zit een meisje met haar hoofd op haar knieën.

Uitgerust met de hele mikmak trotseerde ik mijn rijangst en bereik ik de parkeerplaats van het ziekenhuis en vind ik het stiekem best cool dat ik de eerste ben die dag. In mijn roze broekpak loop ik richting de ingang van het ziekenhuis. Bij het bushokje dat dichterbij komt zit een meisje met haar hoofd op haar knieën. ‘Gaat het?’ vraag ik haar zodra ik bij het bushokje aankom.
Ze kijkt op en ik zie de paniek in haar ogen. En eerlijk? Ik zie mezelf zitten.
Ze zegt dat ze duizelig is en niet verder durft te lopen omdat ze bang is om te vallen. Ze loopt stage bij de kaakchirurgie en wil naar de ingang.
Ik bied aan met haar mee te lopen en ze vraagt of ik haar vast wil houden. Stevig haak ik mijn arm in de hare.

‘Wil je water? Kauwgompje?’
Ze knikt.
Samen lopen we richting de ingang en ik vraag hoe haar Koningsdag was. Ze heeft mooie lange wimpers, we praten over de pizza die ze gisteren at met vriendinnen in de stad.

‘Ik voel me veel beter nu ik met jou praat.’

‘Ik voel me veel beter nu ik met jou praat,’ stamelt ze. De praat-vooral-tegen-mij- over-allerlei-onzin-als-ik-in-paniek-ben-tactiek werkt dus niet alleen bij mij.

Bij de personeelskamer aangekomen, geeft ze me een knuffel. ‘Zonder jou was ik hier nooit gekomen,’ zegt ze.
‘Je bent toch echt helemaal zelf hierheen gelopen,’ zeg ik.
Ze lacht. En bedankt me nog een keer.
Als ze door de draaideur gaat kijkt ze nog een keer om en realiseer ik me dat ik dankzij haar nu óók ineens, zonder paniek, binnen in het ziekenhuis sta. ‘Zonder jou was ik hier nooit gekomen,’ fluister ik.

Ps. De uitslag was goed. Ik at een bossche bol om dat te vieren.