2022 voor Lisa: dwars door de angst

Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Lisa terug op het jaar dat ze graag achter zich laat.

In het voorjaar van 2022 had ik veel te lang last van een voorhoofdsholteontsteking wat later een tumor in mijn kaakbot bleek te zijn. Nu ik het schrijf zakt wederom de grond onder mijn voeten weg.

Mei 2022

“Ik ben zo bang,” zeg ik tegen de dokter. “Ik heb ongeveer vierhonderdzesendertig ziektes en ik ben in gedachte al vijftien keer dood.”
Hij kijkt me aan en vraagt “welke ziektes heb je?”
Ik som een hele waslijst aan ziektes op en hij luistert, of doet in elk geval alsof. Op het moment dat ik ze opnoem, realiseer ik me dat ze niet heel erg reëel zijn. En ook nergens op gebaseerd. Behalve die nekpijn, die voel ik wel echt. Toch?

De dokter drukt me op het hart om zich volledig voor mij in te zetten en ik vertrouw hem. “Mag ik u een hand geven?” vraag ik na deze pittige dag vol emoties. “Mag ik jou een knuffel geven?” zegt hij. Hij geeft me een knuffel en ik voel dat dit goed komt.

Deze man. Ik wil hem hebben. Ik heb dit nodig. Hij luistert, pakt door, blijft rustig, begrenst mijn paniek en knuffelt mij. Is zestig plus en heeft een regenboogvlag op zijn bureau staan dus er ontstaan twijfels over zijn geaardheid. En toch wil ik hem.

Juni 2022

“Mevrouw Nabuurs,” klinkt er in de wachtkamer. Ik spring van de appeltjesgroene stoel alsof ik de postcode loterij gewonnen heb. Zenuwachtig loop ik achter de kaakchirurg aan het kamertje binnen en ik ben lichtelijk afgeleid door zijn gele croccs. Zijn nagels zijn ook zó kort geknipt, echt zo’n hygiënische chirurgen-nagels vind ik.
“Het is goed nieuws. Het is goedaardig,” zegt hij.

Alle woorden die hij in de daaropvolgende vijf minuten gezegd heeft; al sla je me dood. Misschien heeft ie wel een geheim recept voor geitenkaasquiche met mij gedeeld, of uitgelegd waarom je zonnebril zonder ‘n’ schrijft. God weet, ik weet het in elk geval niet meer.
Na een minuut of vijf landde ik een beetje, en pikte ik elk woordje van zijn heldere uitleg aandachtig op. Ik was heel blij met de goede uitslag, maar tegelijk ook teleurgesteld over de opties die er voor mij lagen.

Augustus 2022

Het slechte nieuws was dat een operatie de enige optie is. Tanden eruit, tumor eruit, stuk kaakbot eruit. Ik verwachtte een kleurenpalet aan oplossingen, maar de enige kleur bleek één kwak zwarte verf te zijn. De oplossing waar geen enkele chirurg eerder enthousiast over was, bleek de enige te zijn.
Ik denk dat ik na dat nieuws zo’n uurtje van slag geweest ben, waarna ik me wonderbaarlijk genoeg weer vrij snel bij elkaar raapte. (Bedankt Aad voor de EMDR)

Oktober 2022

Het weekend voor de operatie verloopt vrij relaxed met de kindjes. We doen een blender-test en daarin mag alles gegooid worden wat ze maar kunnen bedenken. Ik kan namelijk voorlopig alleen vloeibaar eten na de operatie. Er passeren tompoucen, bossche bollen, zure matjes, discodip en mango. We sloten de test af met augurk, rolmops en groene peper, maar daarvoor bedank ik volgende week.
We hebben er super om gelachen, en ik hoop dat als Mats en Wiep hun terugblik op 2022 zouden maken, ze dít als herinnering noemen.

Oktober 2022

Al snel hangt er een kapje met ‘zuurstof’ boven mijn mond. De leugenaar, ik ben nog nooit zo duf geworden van zuurstof. “Over hoeveel bruggen ben je gereden vanochtend?” vraagt de anesthesist. “Wat een slechte afleidingsmanoeuvre.” mompel ik. “Eén brug,” zeg ik er nog achteraan.

En dat was ie. Ik werd wakker met een ijsje in mijn hand, een heater boven mijn lijf en vijf tanden, een tumor, vier centimeter kaakbot en een string minder.

Maar ik begin 2023 met zoveel overwinningen meer.

Met liters tranen minder, maar met zoveel liefde meer.

Ook begin ik het nieuwe jaar met een paar vriendschappen armer, en een angststoornis rijker.

Maar het allerbelangrijkste; ik BEGIN het nieuwe jaar.