Alleen reizen

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Ik dacht dat jij zo’n relaxte moeder was’, grapt de man van mijn vriendin terwijl ik een traan van mijn wang veeg. ‘Ja, dat ben ik ook wel hoor, maar nu even niet. Sorry dat ik zit te janken…’ Mijn vriendin slaat haar armen om me heen. ‘Geen sorry joh, jullie doen het alle drie hartstikke goed. Jullie zijn gewoon kapot.’

Ik weet dat ze gelijk heeft en toch schaam ik me een beetje om mijn tranen. Ik denk terug aan afgelopen nacht. Het is drie uur als de kinderen en ik afscheid nemen van mijn man. ‘Goed naar mama luisteren he?’ roept hij nog na terwijl ik drie rugzakken op mijn schouders hijs en aan elke hand een rolkoffer vooruit duw.

Mijn oksels worden langzaam klam

In de vertrekhal is het ondanks het tijdstip al aardig vol en scherp als een havik volg ik het blauwe petje van mijn zoon. ‘Wacht even Willem, we moeten hier de poortjes door. Guus, kom eens naast me staan. Nee niet hier, kom we lopen even naar de zijkant, dan staan we niemand in de weg.’ Mijn oksels worden langzaam klam en op mijn rug voel ik het zweet al kriebelen.

Voor de tachtigste keer check ik of de drie paspoorten nog steeds op dezelfde plek zitten en zoek ik op mijn telefoon naar de QR-codes van onze instapkaarten. Het oudere stel achter ons wacht geduldig. ‘Wat heb jij mooie krullen’, zegt de vrouw tegen mijn dochter die verlegen teruglacht. Hetzelfde echtpaar helpt ons vervolgens met de koffers de roltrap op als mijn jongste besluit dat ze er niet op durft te stappen.

Ik voel me helemaal een moeder van de wereld

Ruim drie kwartier later hebben we de security-check doorlopen en twee plaspauzes achter de rug. Bij de gate haal ik opgelucht adem, we hebben het gehaald.

In Sevilla is het, ondanks dat het pas negen uur is, al flink warm. Op een kleine driftbui van Guusje en oorpijn van Willem na, verliep de vlucht soepel en ik voel me helemaal een moeder van de wereld die alles onder controle heeft.

En toch zit ik twaalf uur later te snikken in mijn bikini terwijl ik door mijn tranen heen de zon zie zakken. Was mijn zoon nou echt zo brutaal? Is het nu echt zo erg als ze even niet luisteren? Of mis ik Ted opeens heel erg? ‘Ik ben gewoon heel erg moe’, zeg ik. Mijn stem breekt bij de laatste woorden. Alle stress van het alleen reizen moet er blijkbaar via mijn traanbuizen uit en ik laat het even gaan. Morgen liggen we weer lekker aan het strand.