Vakantiegevoel

Ingelise is moeder van drie kinderen (van bijna 11, 9 en 5). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

We zijn nog maar net de Belgisch-Franse grens over als ik de eerste al zie opdoemen. Er staat een kathedraal op met twee imposante torens. De ridder met harnas en vizier ernaast suggereert dat we te maken hebben met een geschiedenis die terug gaat tot de Middeleeuwen. In gedachte zie ik me al ronddwalen in het plaatsje dat we straks passeren. Met als beloning een kop koffie of een ijsje op het zonovergoten centrale plein.

Als ik ze zie gaat de zon van binnen schijnen.

Van die bruine bordjes langs de snelweg met toeristische bezienswaardigheden erop. Ik weet niet waarom, maar ik vind ze onweerstaanbaar. Een instant vakantiegevoel krijg ik ervan. Net als van pijnbomen of van Autogrill wegrestaurants. Als ik ze zie gaat de zon van binnen schijnen. Helaas is deze reis één blik naar buiten genoeg om me te weerhouden van een tussenstop. De regen stroomt onophoudelijk langs de ramen en het voelt nog niet echt vakantie-achtig. Vanaf de achterbank wordt de ‘is het nog ver?’-vraag voor de eerste, – maar ongetwijfeld niet de laatste – keer vandaag gesteld.

Verder en verder rijden we Frankrijk in. Er volgen steeds meer bruine bordjes met kathedralen, kastelen en abdijen. Maar zin om uit te stappen heb ik nog steeds niet want overal waar ik kijk zie ik water. De snelweg lijkt wel een rivier. Op de radio valt het woord aquaplaning. Pets! Op de achterbank valt ondertussen de eerste klap gevolgd door een ijselijke gil. ‘Mammááá, ik kan niet slapen want ze zit steeds met haar elleboog in mijn oor!’ ‘Iemand nog een snoepje jongens?’ vraag ik gemaakt opgewekt.

Diep in Zuid-Frankrijk zijn we nu. Op de bruine bordjes Romeinse aquaducten en amfitheaters. Nog steeds komt er geen einde aan al dat het water. Maar we moeten zo langzamerhand toch even stoppen om de benen te strekken. Er is een Autogrill en er zijn pijnbomen maar door al die regen lijkt het verontrustend veel op een wegrestaurant langs de A2. Ik warm mijn handen aan een bekertje koffie en schuil onder een afdakje. Het vakantiegevoel wil nog niet komen.

Miezerregen drupt uit laaghangende bewolking.

We passeren de grens met Spanje en zijn nu bijna op de eindbestemming. Miezerregen drupt uit laaghangende bewolking. ‘Dit is Spanje niet, dit is Nederland!’ roept de vijfjarige vanaf de achterbank. Hij voelt zich bedrogen en terecht.

Een paar dagen en flink wat hoosbuien later komt de zon tevoorschijn. Met een kop koffie nestel ik me in de zon op onze camping met uitzicht op het strand. Pijnbomen check. Geen bruine bordjes in zicht maar de vakantie staat aan. Eindelijk.