Zeldzaam

‘Het lijkt wel of hij geen knieschijf heeft,’ zegt de arts terwijl hij Teuns knie bestudeert. Ik ben met Teun op de afdeling Orthopedie in het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor een controle. Teun werd zes jaar geleden geboren met een klompvoet. Een voet die ‘goed redresseerbaar’ was volgens de orthopeed die hem direct na geboorte kwam controleren. En dat bleek waar. Na zeven weken gips om zijn ieneminie babybeentje en vier jaar met brace staat Teun zijn voet netjes recht en zie je er nagenoeg niets aan.

Toen hij wat ouder werd en ging lopen trok niet alleen zijn voet onze aandacht maar leek er ook iets met zijn linkerknie, die hij niet volledig kon strekken. Dat is niet goed, fluisterden venijnige stemmen in mijn hoofd. Maar fysio, orthopeed en nog wat deskundigen waren eensgezind: als hij meer zou gaan lopen en bewegen, zou het wel goed komen.

‘Jullie moeten eerst even foto’s maken,’ zegt de mevrouw achter de balie. Ik wist niet dat er foto’s gemaakt zouden worden. Maar ben er blij om. De zorgenkwab in mijn hoofd was vorige week na een periode van rust namelijk weer geactiveerd. Toen Teun op vakantie met zijn blote knietjes opgetrokken op de bank zat, viel ons opeens op hoe verschillend zijn knieën waren. ‘Het lijkt wel of hij geen knieschijf heeft,’ zei Henno. Ik wuifde het weg, en ging niet in op de stemmen. Dat zouden ‘ze’ toch al lang gezien hebben?

Monster

Wiebelig staat hij twee weken later in zijn boxershortje op de röntgenafdeling. Stilstaan is niet makkelijk voor een kleuter, maar het lukt hem en we mogen terug naar de wachtkamer. Het duurt lang voor we aan de beurt zijn. Te lang. Het maakt Teun niet uit. Hij speelt met gigantische Lego-blokken. Bommen volgens hem. Af en toe gooit hij me een liefdesbom toe. Ondertussen is het monster in mijn hoofd klaarwakker. Teuns ene knie ziet er echt anders uit dan de andere. Die rechter lijkt veel dikker. Het monster zegt lelijke dingen. Iets met gezwellen. Een been dat er af moet. Dat we in een rolstoel dit pand zullen verlaten. En waarom duurt het zo lang? Teun zegt iets. Maar mijn eigen gedachtes overstemmen hem. Ik ga staan en weer zitten, kijk op de klok. De orthopeed is al veertig minuten te laat.

En dan mogen we eindelijk naar binnen. ‘Hallo Teun,’ zegt de arts rustig en kijkt zijn dossier in. Ik bespeur geen spanning op het gezicht van deze nog onbekende arts. Hij vraagt wat dingen over de voet. Nog niets over de knie. ‘Dus dit is zijn klompvoet?’ vraagt meneer de dokter als hij Teuns voet inspecteert. Ik juich van binnen. Dat is een goede vraag, blijkbaar is er weinig aan die voet te zien. Hij gaat door naar de gekke knie. En doet dan verbaasd die constatering die wij eerder wegwuifden: er zit geen knieschijf in. ‘Dat zei mijn man vorige week ook,’ lach ik. Terwijl de paniek me om de oren slaat. ‘Is dat erg?’ vraag ik. Hij reageert laconiek. Terwijl hij naar Teun knikt zegt hij rustig: ‘Hij doet het prima toch?’

De dokter keert zich om naar de foto’s die zijn bevinding bevestigen. ‘Het is heel zeldzaam, maar geen probleem. We kunnen prima zonder knieschijf.’ En dan: ‘Ik ga het even googelen.’ Zei hij dat nou echt?
Hij is vooral benieuwd naar de oorzaak. ‘De combinatie van een klompvoet en een missende knieschijf zou op een syndroom kunnen duiden,’ legt hij uit. ‘Heeft hij toevallig aan één hand een extra vinger?’ vraagt hij terwijl hij naar zijn scherm tuurt. Ik kijk naar Teuns handen en tel nog steeds tien vingers.

De orthopeed besluit dat hij ons pas weer over een jaar of vier wil terugzien voor controle. Teun mankeert tenslotte verder niets. Wel stuurt hij ons door naar een klinisch geneticus. Maar dat is alleen om erachter te komen waar het vandaan komt. Teun en ik lopen het ziekenhuis uit. Zijn handje stevig in de mijne. Mijn bijzondere mannetje. Met twee benen en tien vingers. En één knieschijf minder. De stress is uit mijn lijf. Maar ik ben gesloopt.

Die zin ‘het is heel bijzonder, maar niet erg’ die hebben we vaker gehoord bij Teun. Hier meer blogs over het roerige ziekenhuisverleden van onze kleine man.