Kraambezoek

Maud is bevallen! Ze heeft een gezonde zoon gekregen. In haar blogs neemt ze ons mee in haar prille moederschap.

‘Heb je ook last van kraamtranen?’ vroeg een vriendin me een paar dagen na de bevalling.  ‘Nee hoor, die heb ik niet. Ik leef op een roze, nou ja, in ons geval een blauwe wolk,’ zei ik stellig en trots.

Knuffelen, voeden, zelfs luiers verschonen: ik geniet er allemaal van. Mijn hart vult zich met zoveel liefde, dit heb ik nog nooit gevoeld! Natuurlijk was (en zo nu en dan nog ben) ik verliefd op mijn man. Maar hij heeft ook mindere kanten. Z’n Whatsapp checken terwijl ik hem net vertel over het functioneringsgesprek op mijn werk, of scheten laten als ik daar niet op zit te wachten (altijd dus). Maar de scheetjes van mijn zoon zijn lief, schattig en helemaal goed. Hij kan er niet genoeg laten, net zoals de boertjes na de voeding.

Ik vind het maar al te vervelend als we in ons ritme van knuffelen, voeden en verschonen worden gestoord. Zoals vanavond. Twee vriendinnen en een collega zijn tegelijkertijd op bezoek. Allemaal supernieuwsgierig naar onze ‘mupsie’.

Trots vertel ik dat ons manneke zich bij iedere plasluier meldt. ‘Die vindt hij echt vies, en als hij verschoond is, is hij weer helemaal happy.’

‘Wat een aansteller,’ reageert de collega.

Wát durft hij daar te zeggen? Een aansteller? Mijn zoon?! Hoewel ik duizend tegenargumenten wil roepen, bijt ik op mijn lip. Laten we het maar gezellig houden.

Dan pakt de ene vriendin onze slapende baby uit de armen van de andere. ‘Ik wil ook wel even met jou knuffelen.’

Hij ligt net zo lekker en hij sláápt! Liefst wil ik het uitgillen, maar weer slik ik het in. Dadelijk ben ik nog de vervelende vriendin die overbezorgd is over haar pasgeboren zoon, ik pas wel op.

Ik zit de avond uit en als het bezoek weg is, ga ik zo snel als ik kan naar boven. Onder de wol. Met baby. Terug in ons vertrouwde ritme.

Als we eenmaal liggen, streel ik zijn lijfje. ‘Ik laat je door niemand afnemen en ik zal je mijn leven lang beschermen,’ fluister ik hem toe.

Terwijl ik de woorden uitspreek en zijn zachte armpjes mijn zij vastgrijpen, voel ik ineens mijn ogen vochtig worden…