Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Lisa terug op het jaar.
2023 was het jaar waarin ik met vijf tanden minder door het leven ging. De tanden die ik verloor bij mijn operatie aan het einde van 2022. Het was het jaar van leren kauwen met rechts, en het jaar waarin ik 320 minuten bespaarde met tandenpoetsen omdat er minder te poetsen was.
Het jaar waarin mijn hart beetje bij beetje open ging staan.
Het was het jaar van helen, herstellen en herpakken. Het jaar waarin ik zachtjes weer wat leven blies in de verstofte datingapps, en daarmee ook sinds jaren kneiterverliefd werd. Kneiterverliefd op iemand die dat niet op mij was. Het jaar waarin mijn hart beetje bij beetje open ging staan, en waarin mijn deelname aan Married at first sight, door mijn sarcastische introductiefilmpje waarin ik in pyjama een zak chips zit te eten, een feit werd. Mijn afhaking voor dit programma volgde daarna snel. Ik was niet alleen een paar tanden verloren, maar ook m’n lef en m’n ballen.
Het was het jaar van moederschap in z’n meest pure vorm, want moederen met een angststoornis maakt alles mooier. Het was het jaar van miljoenen tranen van verdriet en wanhoop door mijn angst om (weer) ziek te worden, maar ook het jaar van miljoenen tranen van het lachen door de humor die ik gelukkig nooit verloren ben. Het jaar waarin mijn kinderen een échte moeder zagen. Een moeder die lacht, huilt, strijdt en hoopt. Een moeder in de puurste versie van zichzelf, en dus; de allermooiste. Het jaar waarin ik ze wil bedanken voor alles waar ze mij, zonder dat ze het weten, mee geholpen hebben. Voor en door hun ging ik elke dag mijn angsten weer aan. Het jaar waarin ik begon aan mijn boek, zodat ik ze ooit op die manier kan laten lezen hoe belangrijk ze voor me zijn.
2023 was hiermee ook het jaar van dankbaarheid en trots.
2023 was hiermee ook het jaar van dankbaarheid en trots. Dankbaarheid voor alle lieve mensen om me heen die geen idee hebben hoe belangrijk ze zijn geweest en trots op mezelf. Op de weg die ik afgelegd heb, als een soort van obstacle run. En trots op de weg die ik nog te gaan heb, maar nu wandelend, genietend en tevreden.
Het jaar was, samen met vorig jaar, het aller zwaarste maar daarmee ook het aller mooiste jaar van mijn leven. Het jaar waarin puzzelstukjes op z’n plek vielen, waarin ik rust vond en waarin ik angsten overwon. Het jaar waarin ik afscheid nam van mensen, en nieuwe mensen heb omarmd. Het jaar waarin alle nadelen minstens zoveel voordelen hadden, ook al zie je die voordelen vaak nog niet meteen. Dat heeft soms tijd nodig, een week, een maand, misschien wel een jaar. En volgend jaar, is alles weer anders. Het is maar wat je er zelf van maakt.❤️
1 Reactie
Wat een mooie blog ❤️