Susan verhuisde in augustus 2019 met haar elf-jarige zoon en haar man naar New York. Hun eerste jaar in The States liep totaal anders dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. In dit blog lees je over hun eerste zomervakantie daar. Die maar liefst drie maanden duurt…. Haar eerdere blogs over haar NY-avontuur lees je hier.
“Oliver zou toch ook komen?” Onze elfjarige kijkt een beetje verschrikt en enigszins ongerust als hij ziet dat er alleen maar achtjarigen op het voetbalveld staan. Het is de eerste dag van een voetbalkamp om de hoek. Ik geef hem een klein duwtje en mompel: “Het wordt vast leuk.”
Na maanden van online schooling gingen drie weken geleden ook de virtuele deuren van de klas dicht. Drie maanden is de school in de zomer gesloten. De Amerikaanse vakanties zijn begonnen, en die duren lang, heel lang!
Het afscheid van de school verliep uiteraard via Zoom. Amerikanen zijn al zo goed in complimenteren en elkaar uitgebreid bedanken, het eind van het schooljaar was niet anders. Ook via het beeldscherm. “You guys have been amazing.”
“I am so proud of all of you.”
“We are going to miss you so much.”
We zijn inmiddels gewend aan de in onze Nederlandse ogen soms wat overdreven reactie, maar zo’n warm afscheid aan het eind van een enerverend schooljaar vond ik nu heel prettig.
Een enerverend eerste schooljaar was het zeker. Ik denk terug aan de eerste weken dat onze zoon naar school ging, onwennig en de kat uit de boom kijkend. De eerste weken waarin hij vooral veel luisterde en observeerde. Inmiddels heeft hij zijn draai helemaal gevonden, met volop vriendjes, een vet Amerikaans accent en een goed rapport. Toen we hem vroegen wat hij dit schooljaar heeft geleerd was het antwoord: “duh, Engels natuurlijk, en basketbal.” Maar hij voegde er ook aan toe dat hij nu weet dat je overal vrienden kan maken. “En dat ik een leuke jongen ben.” Hij is qua lengte dit jaar de lucht ingeschoten maar heeft ook persoonlijk een flinke spurt gemaakt.
Dat hield onze puber wel even bezig.
En dan nu dus die lange zomervakantie. Alleen hebben wij nog geen vakantie, zijn we nog steeds volop vanuit huis aan het werk, én zijn er behoorlijk wat kampen en activiteiten gepauzeerd of gecancelled. Improviseren dus. Zo verzonnen we het project “Maak een filmpje van je leven hier.” Dat hield onze puber wel even bezig. Met regelmatig een potje voetbal in het park en veel schermtijd vulden we redelijk gemakkelijk de eerste twee weken. “Ik heb al twee weken vakantie gehad en nog tien weken te gaan,” juichte onze puber dit weekend.
Aan het eind van de dag haal ik onze voetballer weer op. Met bezweet hoofd en nat haar vertelt hij vol enthousiasme dat Oliver toch nog was gekomen en dat hij de rest van de middag zou gaan gamen met zijn nieuwe voetbalvriendjes. “Ik heb nu al weer zin in morgen.”
Potverdorie wat ben ik trots op je, denk ik van binnen. En dat zeg ik hem ook. Op een lekker overdreven Amerikaanse manier. “I am so proud of you son, you did amaaaa-zing!”
“Nou mom doe niet zo Amerikaans” zegt ie met een vette glimlach. We lopen naar huis, die tien weken zomervakantie komen we wel door.
Geen reacties