Lees

Wintersport

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht en een dochter van elf.

Over kronkelige wegen rijd ik in de avond door Oostenrijk. Het bergmassief torent als een grote zwarte schaduw boven de weg uit. Het is pikdonker en ze zijn hier niet bepaald scheutig met straatverlichting. Ik zie geen hand voor ogen. Stijf van de adrenaline zit ik in de auto. Omdat ik goed moet opletten, én omdat ik op weg ben naar het ziekenhuis. Daar ligt mijn zoon en ik weet niet hoe het met hem gaat. 

Drie uur eerder beëindigden we bijna de laatste afdaling van de dag. De skilift was in zicht. Geconcentreerd maakte zoon zijn bochtjes met mijn man achter hem, voor het geval hij onverhoeds de bosjes in zou schieten. Dochter en ik skieden voor hen uit. Halverwege de afdaling draaide ik me om, om te kijken waar mijn mannen bleven. Wat ik zag beviel me niet: Mijn man stond stil en ging woedend tekeer tegen een andere skiër. Het geluid droeg meters ver de berg over. Aan zijn voeten lag een hard huilend hoopje zoon. 

Omdat ik veel te ver weg was om nog omhoog te klunen besloot ik mijn man te bellen. Hij vertelde hoe een man met hoge snelheid zoon omver skiede, en blijkbaar was vergeten hoe te remmen of ontwijken. ‘Het was een harde klap,’ zei hij, ‘ik bedenk nog even wat te doen. Ga maar naar de lift, straks komen jullie niet meer beneden.’ Als even later blijkt dat mijn zoon niet meer weet hoe zijn skijuf heet en hij motorisch nogal van z’n padje is appt mijn man dat de reddingsdienst ze komt halen.

Licht trillend zit ik even later in de gondel

Licht trillend zit ik even later in de gondel, mijn blik op de berg. In de verte zie ik een groepje mensen, de ski’s in een kruis achter hen. Langzaam zakken we het dal in. Mondjesmaat krijg ik per app mee wat het plan is. Er komt een ambulance, en ze moeten naar een ziekenhuis een uur verderop. Zoon is iedere twee minuten kwijt waar hij is en waarom, en de botsing kan hij zit niet herinneren. De ambulancebroeder meldt dat hij onderzocht zal worden en een nacht ter observatie blijft. Op een gebrek aan gründlichkeit zul je ze daar niet betrappen. En gelukkig maar. 

Nu is het drie uur later en rijd ik naar hetzelfde ziekenhuis. Op weg naar man en kind, met schone kleding, broodjes, sloffen ter vervanging van de skischoenen en de favoriete knuffel. Wat zal de scan zeggen? Zijn er breukjes, bloedingen, of is het niet meer dan een hersenschudding? Ik knijp mijn knokkels wit rondom het stuur. Als ‘ie nou maar oké is. Klotewintersport. 

Dan krijg ik op de carkit een appje van mijn man binnen. Met blikken stem vertelt mijn auto dat alles goed lijkt. Zoon kan lachen om zijn vaders’ grapjes, en ja, het is een hersenschudding. Jakkes, nu zie ik nog minder. Maar godzijdank, het lijkt met een sisser af te lopen. Ik kijk op mijn dashboard, nog negen minuten rijden. Dan kan ik hem weer knuffelen. Een ding weet ik nu al zeker. Ik ben hierna enorm toe aan vakantie. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Interventie - Club van relaxte moeders 11 april 2022 at 13:39

    […] verdoving en antibiotica, een vakantie die niet volgens plan verliep want zoon kwam thuis met een hersenschudding, en ik worstel met een project op mijn werk dat stroef verloopt. Ik sluit af met een diepe zucht. […]

  • Laat je reactie achter