Anke is moeder van twee zoons. Ze schrijft meestal over Sieger, haar jongste, die naar eigen zeggen – een meisje-jongen is. Dit keer een blog over beide jongens. Maar vooral over hun hondje Bronkie. Die het nest heeft verlaten….
“Wil je zijn penning niet zo laten bungelen, ik word er helemaal naar van.” Sieger kijkt mij met zijn nog natte roodomrande ogen, niet-begrijpend aan. We hebben zojuist bij de dierenarts afscheid genomen van onze lieve hond Bronkie, die na 12,5 jaar deel te hebben uitgemaakt van ons gezin, te ziek was om nog verder te gaan.
Nu lopen we naar huis. De wandeling die we normaalgesproken mét hond liepen. De andere helft van ons gezin is met de auto terug, maar wij hebben behoefte aan frisse lucht. Sieger heeft Bronkies halsband meegenomen en loopt daarmee in zijn handen te bungelen. De penning tegen de ring geeft hetzelfde kenmerkende geluidje, als wanneer Bronkie in het gras zou hebben gelopen.
Vorige week vertelden we de jongens dat onze veertienjarige hond té ziek was en niet meer beter kon worden. Sieger was direct in tranen. Hidde had het merkbaar er ook moeilijk mee, maar wilde zich niet laten kennen. “Nee mama, ik hoef niet te huilen, dat komt door de wind in mijn ogen,” zei hij toen ik de traan in zijn oog opmerkte. Tuurlijk schat, dat is helemaal oké.
We zaten allemaal te huilen als kleine kinderen
Maar zojuist bij de dierenarts zaten we allemaal te huilen als kleine kinderen en Hidde nog het hardste. Alsof hij weer een klein mannetje is, zit hij bij zijn vader op schoot. Of je nu vier jaar, of bijna 14 bent maakt dan even niet meer uit. Mijn tranen om onze lieve hond vermengen zich met de tranen om het hartverscheurende verdriet van de jongens.
“Ik heb zin om heel hard in een kussen te gillen,” zegt Sieger als we thuiskomen. “Nou, dan doe je dat toch?” antwoord ik. Dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Hij haalt zijn kussen van zijn bed en schreeuwt er een paar keer keihard in. Hidde slaat het tafereel met grote ogen gade. Hij is inmiddels gestopt met huilen en doet zijn oortjes in om zich terug te trekken achter zijn laptop. Sieger zit met zijn kussen nog op schoot op de bank en klikt de TV aan.
Mijn man en ik lopen samen de keuken in. “Hij heeft de hele weg terug nog heel erg zitten huilen,” zegt mijn man. Ik knik maar wat. Ik hoor in zijn stem doorklinken, dat het verdriet van Hidde ook hem extra raakt.
Nu de kinderen zich teruggetrokken hebben achter hun schermen, voel ik mijn buik samenknijpen en mijn ogen weer vollopen. Ik wil bezig zijn met iets. Terwijl het eigenlijk nog veel te vroeg in de middag is om over eten na te denken, kijk ik in de koelkast om het avondeten te maken. “Het heeft iets banaals om de dagelijkse dingen nu alweer op te pakken,” zeg ik, eigenlijk meer tegen mijzelf dan tegen mijn man.
“Zullen we frietjes eten? Dat hebben we even nodig denk ik, ik in elk geval wel.”
Wie is Anke?
Anke is moeder van Hidde (2008), en Sieger (2011). Sinds vier jaar is Sieger een ‘meisje-jongen’ en over de uitdagingen en gekke situaties die het gezin met een kind met genderdysforie tegenkomt, blogt Anke voor ons. Sinds Hidde in de (pré)puberteit is beland, heeft Anke ook met hem af en toe heel wat te stellen. Anke heeft een eigen praktijk waarin zij ouders begeleidt, die te maken hebben met een kind met een pittig/temperamentvol karakter. Volgende week organiseert ze een GRATIS challenge waarmee ze je helpt om de boodschap achter heftige emoties van je kind te achterhalen, zodat je begrijpt wat je kind nodig heeft van jou. En hoe je jezelf kan helpen om dit te bereiken. Kijk voor meer info of aanmelden voor de challenge op https://pentakelopvoedcoaching.nl/spiegelchallenge/
Geen reacties