Interventie

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht en een dochter van elf.

‘Phoe hé,’ zucht de therapeute. Ze had mijn verhaal niet beter kunnen samenvatten. Op haar vraag hoe de afgelopen weken verliepen antwoordde ik dat ze werden gedomineerd door onaflaatbare kiespijn, drie wortelkanaalbehandelingen en een getrokken kies op een bedje van ibuprofen, paracetamol, verdoving en antibiotica, een vakantie die niet volgens plan verliep want zoon kwam thuis met een hersenschudding, en ik worstel met een project op mijn werk dat stroef verloopt. Ik sluit af met een diepe zucht. Invoelend zucht ze met me mee. ‘Phoe hé.’

‘Wat zou je nu het liefste willen?’ Er is niks irritanter dan binnen vijf minuten bij je therapiesessie al zitten soppen maar vandaag laat ik het gebeuren. ‘Ik wil zo graag even helemaal niks,’ zeg ik in tranen. ‘Totale stilte, niemand die iets van me vraagt. Gewoon, op de resetknop kunnen drukken. Bijkomen.’
‘Lijkt me een goed plan’, zegt ze nuchter. ‘Wanneer ga je?’
Ik sputter tegen dat het weekend het beste uitkomt maar ik ook aandacht aan man en kinderen moet geven, en dan komt het aloude ‘zorg nou eerst maar goed voor jezelf, dan ben je een veel leukere moeder’ om de hoek. 

Tot mijn man me op zaterdagochtend meldt dat hij een interventie doet.

De dagen erna merk ik dat de tranen hoog blijven zitten. Toch regel ik geen getaway voor mezelf. Ik voel me binnenkort vast beter. Tot mijn man me op zaterdagochtend meldt dat hij een interventie doet. ‘Ik vind écht dat je even weg moet,’ zegt hij. Zijn dwingende blik zegt nog iets anders: mijn stemming is niet bevorderlijk voor de sfeer in huis. 

Dan geef ik toe. Ik boek een bed and breakfast in een oud landhuis. Als mijn zoon en dochter me bij vertrek veel plezier wensen is mijn schuldgevoel niet eens zo groot. Ik ben simpelweg te moe om daarover nog na te denken. Ik haal een tas vol lievelingsvoedsel, een grote portie sushi en magazines alsof ik weken wegblijf, zodat ik me in mijn kamer kan opsluiten totdat ik de volgende dag moet uitchecken.

Een paar uur later vangt de gastvrouw me vrolijk op. Ze toont me een fijne witte kamer met hoge plafonds waar de zon lustig naar binnen schijnt. Ik installeer me. Dan suist heel kort lichte paniek door mijn lijf. Ik ben ineens alleen, en waarom voelt dat spannend? Toch besluit ik ervan te genieten. Ik rust, ik yin yoga via YouTube, eet sushi, maak een wandeling in het zonnetje, binge zoveel mogelijk afleveringen van het veel te politiek correcte maar toch zo heerlijke ‘And just like that’ (de opvolger van Sex and the City), lees, douche extreem lang en huppel rond in mijn loungepak. Daar bovenop slaap ik negen uur achter elkaar, een unicum. De volgende dag ga ik fris en fruitig weer op huis aan. Herboren voel ik me niet, maar uitgerust ben ik zeker. Dit waren de beste 24 uur in weken.