Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Anke terug op het jaar van haar en Sieger. Die zichzelf voorheen een meisjes-jongen noemde, maar die dit jaar anders naar zichzelf ging kijken.
“Mam, kunnen we nú gaan shoppen?” Sieger is net uit school, laat zijn tas met een plof vallen en heeft nog niet eens de moeite genomen om zijn jas uit te trekken. “Het is half vier, waarom nu?” vraag ik lichtelijk verstoord, terwijl ik de mail die ik aan het schrijven ben, probeer af te ronden.
“Morgen is het Paarse Vrijdag, en ik heb niks paars.” Ik hoor aan zijn stem dat het nogal belangrijk is. Ik heb eigenlijk geen tijd en al helemaal geen zin om nog de deur uit te gaan dus wil hem eigenlijk op andere gedachten brengen. “Waarom nu ineens wel, vorig jaar ben je ook niet in het paars naar school gegaan,” gaat er door mijn gedachten. Maar als ik opkijk van achter mijn scherm kijk ik in een zodanig vastberaden gezicht, dat ik besluit mijn argument in te slikken.
Ik zie nu een totaal ander kind in mijn werkkamer staan.
Terwijl hij mij met opeengeperste lippen aankijkt, word ik mij ineens weer heel bewust van de gevoelens, interesses en verlangens die er achter dit guitige koppie met softboy kapsel en dito kleding schuil gaan. Waar je begin dit jaar nog volledig zou vergeten dat er onder het jurkje en prachtige blonde paardenstaart een jongetje schuilging, zie ik nu een totaal ander kind in mijn werkkamer staan.
De enorme verandering die 2023 voor hem betekende staat ineens in volle glorie voor me. Niet alleen de switch van een meisjes-uitstraling naar softboy, maar ook de afronding groep 8 en de start op de middelbare in september… hij lijkt nu zonder woorden te zeggen: “dit is de nieuwe ik, beware!”
Hij is nog steeds een jongetje die van meisjesdingen houdt.
Maar daarmee zou je bijna vergeten, dat er in zijn binnenwereld niets wezenlijk veranderd is; hij is nog steeds een jongetje dat van meisjesdingen houdt. Bovendien is de non-binaire status waar hij zich mee identificeert iets waar hij trots op is.
Dus type ik de laatste woorden van mijn mail en pak mijn tas. In maart shopten we een bijna volledig nieuwe garderobe, in juli ging de ruim veertig centimeter lange paardenstaart naar stichting Haarwensen en in september vertelde hij aan zijn bijna dertig nieuwe klasgenoten dat hij non-binair is en wat dat voor hem betekent.
Dat je dan in december, op Paarse Vrijdag, ook in het paars naar school ‘moet’, daar valt eigenlijk niets meer tegenin te brengen. Ik hoop dat 2024 voor hem, en daarmee voor ons, een wat rustiger jaar wordt, wat betreft zelfontdekking. Terwijl ik mijn schoenen en jas aan doe, bedenk ik mij dat één ding trouwens wél mag veranderen in 2024: Het zou fijn zijn als Siegers ideeën niet meer zo last minute ingepland worden.
Geen reacties