Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een blog van Mariska.
“Goedemiddag, jullie komen voor de boostervaccinatie? En wie is dit schatje? Tirza? En hoe oud is ze? Tien maanden? Och ja, dat is zo’n mooie leeftijd!” De dame van de GGD is van het enthousiaste soort, en baby’s in een ruimte zijn altijd goed voor de sfeer. De pop-up locatie waar mijn man Jan en ik onze booster halen, bevindt zich in een buurthuis. Een rokerige lucht dringt mijn neusgaten in als we binnen stappen. Het jaren zeventig interieur is hier nog in ongehavende staat, en blijkbaar is de nicotine diep in de poriën van het gebouw achtergebleven. We vullen de benodigde formulieren in aan een ietwat plakkerige bar.
Aangezien Tirza een dochter van ons is, heeft ze altijd wat tijd nodig om te landen. Beduusd en nieuwsgierig kijkt ze dan ook de ruimte rond. Met open mond gaapt ze alle mensen aan. Iedereen lacht naar haar en probeert contact te maken. Een mevrouw in een rolstoel zwaait. Tirza geeft geen gehoor en kijkt rustig verder. Ik zie mensen enigszins teleurgesteld wegkijken.
Terwijl wij onze 15 minuten wachttijd na de prik uitzitten, begint de GGD dame Tirza te kriebelen. “Er komt een muisje aangelopen, zo in Tirza’s nekje gekropen.” Tot drie keer toe herhaalt ze het rijmpje.
Tirza blijft haar gapend en bijna stoïcijns aankijken.
“Nou, er kan geen lachje vanaf, hè?” geeft ze ons terug.
“Ze heeft altijd wat tijd nodig in nieuwe situaties
Nee. Als een vreemde mevrouw met mondkapje mij in mijn nek kriebelt, zou ik ook niet meteen lachen, maar eerder denken: wat doe jij nou?
“Ze heeft altijd wat tijd nodig in nieuwe situaties,” hoor ik mezelf zeggen.
Een oudere mevrouw die zojuist haar vaccinatie heeft gehad, komt naast ons zitten. Ik zie een lach achter haar mondkapje verschijnen als ze naar Tirza kijkt. “Goh, wat een knap kind,” zegt ze. Glimlachend nemen Jan en ik haar compliment in ontvangst.
“Als jullie de ouders zijn, dan lijkt ze helemaal niet op jullie.”
Jan kijkt me schuin aan.
“Ze heeft zo’n fijn neusje.”
“Ja,” grinnikt Jan, “wij hebben inderdaad niet de mooiste neuzen.”
“Nee, jullie hebben vooraan gestaan,” antwoordt ze serieus.
Die uitdrukking ken ik nog niet. Ik lach en merk tegelijkertijd dat ik lichtjes met mijn hoofd schud. Wat zegt ze nou eigenlijk? Ik weet niet of ik dankjewel moet zeggen of beledigd moet zijn. Haar gezicht staat nog steeds even vriendelijk. Jan kijkt me vrolijk fronsend aan en tikt op zijn horloge. “Volgens mij mogen we gaan.” Ik knik. We zeggen de mevrouw gedag en begeven ons naar de uitgang.
Buiten schieten we in de lach. “Tjonge jonge, dat zeg je toch niet,” roept Jan verontwaardigd maar grappend. “Ja!” reageer ik. Ik realiseer me nu pas dat ze echt zei dat we enorme neuzen hebben. Het is niet voor het eerst dat ik dit hoor. Gelukkig ben ik geen tiener meer en trek ik me dit soort opmerkingen niet meer zo aan.
Als Jan later die dag boodschappen heeft gedaan, haalt hij grijnzend een pakketje uit zijn tas. Het is een nieuw slabbetje voor Tirza. Hardop lees ik de tekst voor: Van wie bende gij d’r eentje?
Wie is Mariska?
Mariska is moeder van de 10 maanden oude Tirza en pleegmoeder van een 9-jarig meisje. Ze is net begonnen aan een opleiding tot Kindercoach om van daaruit haar eigen praktijk op te bouwen. Als vrouw, moeder, pleegmoeder, dochter, stiefdochter, zus, tante, vriendin, student en startend ondernemer is het soms een uitdaging alle ballen hoog te houden. De roep van de ander kan sterker zijn dan die van haarzelf. Soms een behoorlijke confrontatie, waardoor ze de balans kwijt kan raken. Ze stelt zichzelf regelmatig de vraag hoe blijf ik op mijn eigen pad? Mariska blogt met enige regelmaat op social media over haar zoektocht in het leven, het moederschap en pleegmoederschap. Meer van Mariska lezen? Check haar Facebook-pagina of kijk op LinkedIn!
Geen reacties