Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht en een dochter van elf.
Ik vind op Schiphol zijn zo leuk. Ik heb niet megaveel gevlogen in mijn leven, en ben iedere keer als ik op luchthavens ben onder de indruk. Die vliegtuigen, die loopbanden, al die verschillende talen. Er lopen zoveel mensen uit zoveel landen, met zoveel bestemmingen – het liefst vraag ik ze allemaal als een ware Joris Linssen naar hun verhaal. Tis natuurlijk niet bepaald Disneyland, maar ik kan niet ontkennen dat het voor mij toch magisch voelt.
Met deze gedachten in mijn achterhoofd zit ik neuriënd aan de keukentafel. Op mijn computer staan 25 tabbladen open met blogs en bestemmingen in Londen – dat wordt het doel van de zomervakantie. Een korte trip naar Londen en de Harry Potterstudio’s, de overige tijd blijven we dichtbij huis. Los van het feit dat we eens iets heel anders gaan doen dan kamperen verkneukel ik me over de gedachte dat we dan eindelijk eens gaan vliegen, en ik Schiphol weer mag beleven. Mijn kinderen hebben nog nooit gevlogen, dus dat maakt het extra speciaal. Licht gespannen begin ik met tickets zoeken.
Dan buigt mijn dochter zich naar het scherm.
‘Wat ben je aan het doen mam?’
‘Ik ben Londen aan het regelen!’ en tik nog wat enthousiaster op mijn toetsenbord.
‘We gaan toch niet vliegen hè?’ vraagt ze stoïcijns.
Soms hoor je radio-DJ’s een plaat met een skrietsjkrrrrrrrr-geluid stoppen- dat geluid galmt nu door mijn hoofd. ‘Fuck,’ denk ik in stilte. Deze had ik niet zien aankomen. Mijn kind is van een nieuwe, weldenkende, duurzame generatie. Ieuw ieuw ieuw. Nu komt het.
Vliegen voor zo’n kort stukje kan echt niet.
‘Vliegen voor zo’n kort stukje kan echt niet’. Ik draai me om. Zucht eens diep. Ze heeft gelijk. Ik zou vliegschaamte moeten voelen. En vergis je niet: ik ben echt van het milieu en van klimaatdoelen halen. Maar ik wil zo graag naar Schiphol. ‘Je hebt een punt,’ verzucht ik. ‘Maar geef me even de tijd om dit te verwerken.’
‘Met de trein is toch ook leuk?’
‘Hmm,’ mompel ik.
Ik voel me als een kleuter die uit een speelgoedwinkel wordt getrokken, zonder dat er iets gekocht wordt. Ik krijg er nog net geen driftbui van. Maar ik ben hier de volwassen opvoeder die een goed voorbeeld moet geven, dus ik start teleurgesteld maar met opgewekte en duurzame glimlach een nieuwe zoektocht naar treintickets. Als even later blijkt dat het qua reistijd nauwelijks uitmaakt – inchecken in de zomer betekent drie uur eerder op Schiphol zijn, en wachten op je koffers na aankomst is ook niet bepaald optimale vrijetijdsbesteding, en het zelfs een paar tientjes scheelt geef ik toe. We gaan met de trein. Bah.
2 Reacties
Dit had ik kunnen schrijven!
Nouja, ongeveer dan.
Ik ben op dit moment met mijn 13jarige in Londen, met de trein. Uitgesteld van toen ze 11 was en in gr8 zat. Voor deze trip (waarvan zij de bestemming heeft gekozen) moest het van mij met de trein haalbaar zijn.
Maar voor de zomer wilde ik zo graag eens vliegen, ik vind Schiphol ook fantastisch en mijn kinderen hebben ook nog nooit gevlogen. Italië zou het worden, mijn oo viel op Sicilië. Maar wel erg warm, en lastig om iets leuks te vinden. Dus twijfel twijfel, 25 tabbladen open inderdaad. Totdat zij van 13 het fragment van de milieuactiviste zag die belachelijk werd gemaakt door twee boomers in een talkshow. ‘Ik wil eigenlijk niet vliegen mam’. Hm, ja, je hebt zo gelijk…
Dus op zoek naar iets wat rijdbaar is. Toen die beslissing was genomen had ik binnen een dag de perfecte camping gevonden in Toscane. En deze keer met een kant en klare tent, dat voelt al enorm luxe aan 😁.
[…] “Ik lees deze zomer het boek De Grote Cirkel van Maggie Shipstead. Gelukkig zit ik 7 uur in de trein, en ik heb dus mooi de tijd om verslingerd te raken aan een verhaal en dat heel lang niet weg […]