Afscheid

Miloe heeft een dochter van 10 en een zoon van 14. Ruim honderd blogs hebben we hier op de club kunnen lezen van haar. Vandaag haar afscheidsblog….

‘Ben ik dat echt?’
Het was een grijze januaridag in 2008 en ik stond zeker een kwartier stil voor de etalageruit van een gesloten winkel, me af te vragen wat ik in die weerspiegeling zag.

Vrouw. Kinderwagen. Moeder. Baby. Ik. Zoon. 

Ik weet nog dat het ging regenen, dat de druppels bleven liggen op de vaaloranje kap van de Bugaboo. Dat mijn babyzoon huilde. Dat ik dacht aan de afgelopen zes weken moeder zijn. Ik weet nog dat ik me afvroeg wanneer fladderende vlinders het knagende, zeurende gevoel zouden overvleugelen. Dat ik me afvroeg waarom ik op mijn 32^e zo graag zwanger had willen worden, of het mijn eierstokken waren geweest, de kinderen die ik had ontmoet tijdens een reis door India, de stabiele man waar ik mijn leven mee deelde. Jaren had ik getwijfeld of ik geschikt was voor het moederschap. Ik die zichzelf niet spontaan en lekker gek vond in de buurt van kinderen, die nooit had gedroomd van koekjes bakken en 47 keer achter elkaar kiekeboe zeggen.

Een huilbaby wakkert je moedergevoelens niet per se aan kan ik je vertellen, net als naar de ongevraagde adviezen van anderen luisteren (als je denkt dat een baby bakken gratis tips oplevert, verdubbel dat bij een huilbaby). In de jaren erna bleek een driftige peuter trouwens ook voer voor de beterwetende moederbrigade, net als een koppige kleuter, een dwarse basisschool-leerling en een heftige puber. Ik zou een boek kunnen vullen met oplossingen: strenger zijn, loslaten, meer doen, minder doen, duidelijker zijn, planningen maken, oplossen, het in de soep laten lopen, zelfverzekerder zijn, huisvergaderingen beleggen, huisarrest geven, afstemmen, je intenties onderzoeken, ritalin geven, etherische lavendelolie branden. Na elk advies dacht ik: ja, waarom heb ik dat zelf niet bedacht, ga ik morgen meteen doen. In de praktijk werkten ze nooit lang. Met altijd meer geknaag als gevolg: wat deed ik niet goed? 

Het schrijven voor deze Club hielp me ontrafelen en accepteren

Een jaar of tien geleden besloot ik zelf op onderzoek uit te gaan. En daarna om te delen wat ik voelde en meemaakte, waar ik mee worstelde. Want ik wist ergens: ik ben niet alleen. Het schrijven voor deze Club hielp me ontrafelen en accepteren, de reacties met herkenning en opluchting sterkten me: we zijn allemaal zoekende. 

Na veertien jaar moederschap weet ik inmiddels dat moeder zijn niks te maken heeft met kiekeboe-spelletjes. Er bestaan geen malletjes of standaarden voor kinderen, temperament is geen jas die je uit kan trekken, het neemt hooguit steeds een andere vorm aan. Ik heb geleerd dat moeder zijn niet draait om je kinderen, maar om jou. Om wie jij echt bent, en *spoiler-alert* dat is wat anders dan wie je denkt dat je moet zijn.

Ik ga natuurlijk geen tips geven, maar wil wel delen wat mij heeft geholpen als ik het niet meer wist: een plek zoeken (liefst waar de deur op slot kan) en terugdenken aan jezelf als kind. Je afvragen wat jij had gewild, wat jij nodig had. Als je dat weet en voelt, word je moederschap lichter. Wat ik ontdekte? Je hoeft niet lekker gek te doen met kinderen. Als je kan kijken, luisteren en voelen heb je alles wat je kind nodig heeft. Klinkt makkelijk. Is het niet. 

Na zeven jaar en honderd blogs sluit ik vandaag een tijdperk af. Met pijn in mijn hart, want deze plek en jullie lezers zijn me heel dierbaar, maar het is tijd voor andere dingen, tijd voor nieuwe bloggers. De baby in die vaaloranje kinderwagen steekt inmiddels een kop boven me uit. Hij huilt vrijwel nooit meer, maar boert des te harder. Als ik nu naar hem en zijn zusje kijk, knaagt er iets anders. Trots. Op hen. Op mij.

Dankjulliewel voor al die jaren lezen, reageren en de lieve woorden. Ik koester ze.