Boekje

Michelle is moeder van Amber (7) en Nova (2) en getrouwd met Marcel.

‘Waarom is ze boos?’ vraagt Marcel over onze dochter die zojuist stampvoetend naar haar kamer is gerend. 
‘Volgens mij lukte dat spelletje niet dat ze net aan het spelen was,’ zeg ik twijfelend, want tegenwoordig kan het van alles zijn. 

Onze Amber is een geweldig lief meisje maar kan zich met haar zeven jaar soms gedragen als een zestienjarige puber. Dat varieert van hele bijdehante opmerkingen -waar ik om moet lachen omdat ze zo gevat zijn- tot plotselinge boze uitbarstingen. Dit probeer ik aan te pakken zoals alles in mijn opvoedstrategie: op gevoel, en dat gaat best goed. Haar temperament heeft ze overduidelijk van mij, dus bij ontploffingen hoef ik niet heel diep na te denken wat ze nodig heeft. Maar om te kijken of ik toch iets over het hoofd zie hebben wij sinds kort het boekje Emotieklets in huis. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn twijfels had, want Amber laat zich niet makkelijk bespelen. Maar ik hou wel van een uitdaging, dus ik heb het boekje met veel enthousiasme geïntroduceerd. En ik stond ervan te kijken hoe ze er meteen in zat te neuzen. Later lazen we samen het inleidende gedeelte, waarbij ze zich lief tegen me aan nestelde als ware het een spannend Gorgels-avontuur. Onverwacht ontzettend knus en ik had zin om de rest met haar te lezen.  

Zullen we even in het boekje gaan lezen?

Ik ga naar haar kamer waar ze inmiddels in haar bed onder de dekens ligt. Voorzichtig til ik haar dekbed op, want als ze nu íets nodig heeft is het een knuffel.
‘Weet ik niet!’ antwoordt ze op mijn vraag waarom ze precies boos is.
‘Zullen we even in het boekje lezen?’ vraag ik.
Ze knikt en veegt de tranen van haar gezichtje. We kiezen het onderdeel ‘boos’. Ze krult zich zich tegen me aan en legt haar hoofd op mijn schouder.
‘Wat is ‘woedend’ mama?’ vraagt ze nadat ik een stukje voorgelezen heb.
‘Woedend betekent heel boos, dus wat jij net ook was. Ben je nog steeds boos?’ vraag ik door.
‘Een beetje,’ zegt ze sip.
‘Zullen we dan even verder lezen?’
Ze knikt en ik zie een hele kleine glimlach verschijnen.

‘Mama, je moet dat stukje ook lezen hoor!’ spreekt ze me even later vermanend toe als ik een stukje bestemd voor ouders oversla.
Ah, daar is ze weer.
‘Gaat het weer een beetje lieverd? Wil je anders met Nova een filmpje kijken?’
Ze knikt, geeft me een knuffel en loopt in een drafje naar beneden, waar haar zusje voor de tv zit.

Ik ben best content met deze uitkomst en neem me voor het Emotieklets-boek als een bijbel op de tafel te leggen en het erbij te pakken bij allerhande emotie-crises. Maar daar komt de klad in. Ik heb het veel te druk met werk, een cursus, mijn verjaardag, het paasontbijt op school waarvoor iets gebrouwen moet worden, die palmpaasstok die mee moet, en honderd andere schoolactiviteiten die in een paar weken gepropt worden, en ben blij ben als ik af en toe tijd heb om naar de wc te gaan. En dan komt er ook nog een intens verdrietige uitvaart tussendoor. Het is overweldigend, mijn lontje is korter dan normaal en ik val geregeld als een tokkie uit naar iedereen die op mijn pad komt.

‘Waarom ben je boos?’ vraagt Marcel na de zoveelste onredelijke uitbarsting.
‘Weet ik veel!’ is mijn niet bijster slimme antwoord.
Tsja, misschien moet ik dat boekje er zelf maar weer eens bijpakken.