Lees, Zwanger

Loslaten

Kiki is zwanger van nummer twee. Deze keer zou ze haar zwangerschap veel relaxter aanpakken. Althans…

De verloskundige beweegt het apparaat van links naar rechts, van onder naar boven en drukt flink in mijn buik. Zo kan zij de baby goed bekijken. Ikzelf zie steeds minder: mijn ogen vallen dicht. Ik ben zo moe, dat ik op de echotafel in slaap wegzak. Ik schrik wakker van gepor in mijn buik. ‘Ik ben er nog.’ 

Als je het eenmaal bent, gaat het vanzelf, zwanger zijn. Mijn baby groeit en de buik ook. Daar hoef ik niets voor te doen. Maar ik verzet me deze zwangerschap vooral tegen mezelf. Tijdens mijn eerste zwangerschap bewoog ik fluitend door het leven – tot mijn verlof naderde. Ik moest en zou het werken volhouden, wat mijn lijf ook zei. Vijf dagen later lag ik al puffend in het ziekenhuis, Huub kwam super vroeg. Dus dit keer zou ik het anders doen, geen verzet van mijn kant! 

Maar mijn geworstel kruipt waar het niet gaan kan. Ben ik misselijk, dan ga ik toch gewoon uit eten. Is mijn productiviteit om elf uur al tot het nulpunt gedaald? Ik geef wel een online lunchpresentatie voor 45 mensen. Ik geef niet toe dat ik het fysiek zwaar vind, en dat mijn lichaam niet meedoet.

Ik vergelijk de hele tijd mijn relaxte eerste zwangerschapsweken van Huub, terwijl mijn lijf nu zo anders reageert. De verloskundige zegt: ‘Elke zwangerschap is anders.’ Ammehoela, denk ik. Ik zei toch dat ik dit keer relaxed die zwangerschap doorkom?

Tegen beter weten in, stap ik juist in mijn altijd gapende valkuil. Ik sta om zes uur op, want dat is mijn ochtendritueel. Dat ik om negen uur achter mijn laptop in slaap val en twee uur later kwijlend wakker word, zeg ik tegen niemand. Kijk mij eens vasthouden aan mijn discipline! Zelfs tijdens een van de echo’s zak ik weg in een slaap.

Als ik weer wakker ben, lacht de verloskundige. Dit is de twintigwekenecho en alles is helemaal gezond. Het lijkt een teken, meteen klaart mijn hoofd op. Ik slaap twee dagen en nachten, lees een heel boek uit en voel me gelukkig. Ik krijg een kindje. 

Ik laat het verzet los. En dan herken ik mezelf weer. Ik wandel, en als het niet gaat, wandel ik niet. Ik werk, en als het niet gaat, lig ik even in bad. En terwijl ik leer meebewegen met mijn eigen lijf, beweegt er ook iets anders. Ik voel mijn dochter, voor de eerste keer! 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter