M’n lief en ik staan in de badkamer. Hij poetst z’n tanden, ik sta met m’n been op de wasbak aan een ingegroeide haar in m’n bikinilijn te pulken. Ineens vinden onze blikken elkaar in de spiegel. Ik zet m’n been weer op de grond en kijk via de spiegel naar onze quarantainekwabjes, mijn borsten die de gang naar de afgrond definitief hebben ingezet en zijn beginnende ouwemannenbuikje.
“Weet je,” zeg ik, terwijl ik mijn kin op mijn borst druk om een onderkin te maken, “het geheim van een goede relatie is dat je een beetje sexy voor elkaar blijft.” En ik schud op en neer waardoor mijn borsten zich bewegen als dat spelletje met die twee balletjes aan een stokje dat je zo heen en weer kon laten klakken. Hij schiet in de lach. De tandpastaspuug druipt over zijn kin.
Liefde in tijden van corona. Ik vind het niet makkelijk. Normaal is het al een valkuil om alleen nog maar partners van een gezamenlijke bv te zijn. Als alle gesprekken die je voert uitsluitend gaan over planningen, wie er vanavond kookt en of je al een cadeautje voor je moeder hebt gekocht. Dat is er nu niet minder op geworden. Goed, de zwemlessen en verjaardagspartijtjes zijn geschrapt, maar daar hebben we schoolopdrachten en ingewikkelde werkschema’s voor teruggekregen. En waar we voorheen nog wat in het vooruitzicht hadden in de vorm van theatervoorstellingen of etentjes, zijn de avonden nu gereserveerd voor werken, het huishouden of uitgeteld op de bank hangen waarbij we geen woord tegen elkaar zeggen. Hoe blijven we in deze periode oog houden voor elkaar?
M’n lief loopt naar bed en ik ga verder met m’n avondritueel van make-up eraf halen en kijken of die ene zwarte haar op m’n kin z’n kop weer durft op te steken. Ook al zo sexy. Vanuit de slaapkamer hoor ik een scheet. “Dat hoorde ik!” roep ik. “Eh ja, die was harder dan ik dacht,” lacht hij.
Een beetje sexy voor elkaar blijven is belangrijk. En samen blijven lachen ook.
Geen reacties