In haar vorige blog kon je lezen hoe Anke op zoek is naar hulp voor haar soms wat sociaal onhandige puber die binnenkort naar de brugklas gaat. Inmiddels zijn ze weer een stapje verder in het proces.
“Het lijkt dan alsof je alleen maar dat ene stukje bent, maar je bent ook dit allemaal.” Ik spreid mijn armen uit om een zo groot mogelijke ruimte aan te geven. Hidde kijkt me geïnteresseerd en een tikkeltje bewonderend aan. We zitten samen op zijn bed. Hij al in pyjama onder het dekbed. Ik op het randje van het bed.
Ik probeer hem voor te bereiden op de afspraak met de GGD Jeugdarts morgenochtend. We gaan samen ‘op gesprek’ om te kijken wat Hidde nodig heeft om goed voorbereid te starten in de brugklas. Ik zie daar tegenop, ben bang dat Hidde dichtklapt en geen woord uitbrengt. Én ik vind het altijd lastig om over de zorgen of zaken die nog niet goed gaan te praten waar de kinderen bij zijn. Het werkt een negatief zelfbeeld in de hand en dat gun ik mijn toch al wat onzekere prepuber niet. “We gaan met die mevrouw praten over dingen die nog niet helemaal goed gaan,” leg ik Hidde uit. “Dan lijkt het misschien dat er vooral dingen zijn die minder goed gaan, maar dat is natuurlijk helemaal niet waar, want er gaat héél veel wel goed.”
Mijn brugpieper to be kijkt mij aan en zegt niets. Maar zijn blik vraagt: Oh ja, wat gaat er allemaal goed dan? In een poging om de boodschappen die hij morgen om zijn oren krijgt alvast te compenseren ga ik alles noemen wat ik goed, knap en leuk aan hem vind. “Je bent goed in rekenen, je hebt talent voor Karate, je kan zo heerlijk hard lachen om een goede grap.” En zo ga ik nog even door. Hij gaat iets rechterop zitten.
“Ik bedoel eigenlijk dat je dat dus allemaal kan en bent,” zeg ik met uitgestrekte armen. “Je kan heel veel heel goed en,” ik breng mijn handen heel dicht bij elkaar, “een aantal dingen gaan nog iets minder goed. Maar dat is ook helemaal niet erg, want niemand is in álles goed. En het belangrijkste is,” besluit ik mijn betoog, “wij houden van je met álles wat je bent en kan, ook de dingen die nog wat lastiger zijn horen bij je en ook daarmee houden we van je.”
Hidde knikt instemmend met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik krijg een dikke vette welterusten-knuffel en neem me voor om vaker dit soort gesprekjes met hem te voeren. Het lijkt erop dat mijn niet-prater op dit soort momenten toch wel ontvankelijk is voor wat ik zeg.
Terwijl ik naar beneden loop bedenk ik mij dat mijn bedoeling eigenlijk was, om hem te vragen om morgen serieus te antwoorden op de vragen en niet alleen maar “ja”, “nee”, “weet ik niet” en “ik wil het er niet over hebben,” terug te kaatsen. Dat gesprek hebben we uiteindelijk niet gevoerd. En toch ga ik het gesprek van morgen met alle vertrouwen tegemoet.
Geen reacties