Het schijnt interessant te zijn, het liefdesleven van een single moeder. Wekelijks word mij wel de vraag gesteld ‘Hoe gaat het in de liefde?’ ‘De liefde?’ Was dan meestal stug mijn antwoord, om daarna snel over te gaan op het mooie weer, of de prijs van bloemkolen.
Nadat ik en de vader van mijn kinderen uit elkaar gingen, had ik überhaupt geen plaats voor een nieuwe liefde. Ik leerde dat er een hoofdstuk bestaat tussen het afronden van je relatie en het plek hebben voor een nieuwe relatie. Het hoofdstuk: plek máken voor een nieuwe liefde. Ik heb er ruim een jaar over gedaan om die plek te maken en dacht die plek nog niet goed genoeg gemaakt te hebben toen er eenmaal een nieuwe liefde opdook.
Het. Moet. Lukken. Dit. Mag. Niet. Mis. Gaan. Niet. Nog. Een. Keer.
Die angst voelde ik een jaar lang niet omdat ik me simpelweg enkel richtte op mijn kinderen, mijzelf en het op de rit krijgen en houden van mijn omvergegooide leven. De allerbeste mama zijn en daarbij de allerbeste versie van mezelf zijn, dát was een jaar lang mijn doel. Liefde voor mijn kinderen en liefde voor mijzelf creëren. Samen heel gelukkig zijn en blijven, daarna zou er ooit misschien een plekje gemaakt kunnen worden voor een nieuwe man.
En toen was hij daar ineens. Doordat ik toch mijn Tinderprofiel weer eens onder een laagje stof had gehaald. Vraag me niet waarom. Ik heb er geen verklaarbaar antwoord op. Hoewel ik laatst wel in een artikel las over het ‘waarom’ van Tinder en daarvan zijn woorden blijven hangen als ‘uitdaging’ ‘zelfvertrouwen’ en ‘onderzoeken of jij nog wel in de markt ligt’. Dat dus blijkbaar.
Lang verhaal kort: Ik raakte in gesprek met een superlike-uitdeler met knappe kop. ‘Als je je verveelt, kun je mijn blogs lezen,’ appte ik hem, met daar achteraan mijn website. Om mezelf vervolgens voor mijn kop te slaan (hoor hier het zogenaamde afgangdeuntje: wah wah wah waaaaah).
Maar tot mijn verbazing bleek deze knappe kop ook een miniatuur van zichzelf te hebben geproduceerd en raakten we – ook dankzij mijn blogs – niet meer uitgepraat.
Onze eerste weken verliepen voorzichtig. We spraken geregeld zorgen naar elkaar uit, en wisten het met momenten allemaal niet meer. We hadden allebei net ons fijne leventjes weer aardig op de rit. Die knappe kop bracht veel emoties met zich mee, maar ook rust. Ik voelde me angstig, onzeker en onrustig omdat ik niet zou willen dat dit zou mislukken. Tegelijk bracht deze nieuwe man zekerheid en gaf hij me vanaf het eerste moment een relaxed gevoel.
Het. Moet. Lukken. Dit. Mag. Niet. Mis. Gaan. Niet. Nog. Een. Keer.
Dat mantra helpt niet bij het opbouwen van iets nieuws merkte ik. Dus houd ik me vast aan mijn nieuwe mantra: Iets. Mislukt. Nooit.
Zelfs mijn vorige relatie niet. Het is niet gelukt samen te blijven, daarom hebben we keuzes gemaakt die ons als twee losse personen een gelukkiger gevoel geven. Als de twee belangrijkste personen in het leven van een kind gelukkiger zijn zonder elkaar, zijn de kinderen dat ook. Mijn nieuwe liefde leert mij dat angsten en onzekerheden er niet hoeven te zijn en je samen simpelweg gelukkig moet zijn.
Als antwoord op die veel gestelde vraag, durf ik nu met een gerust hart zeggen:
‘Ik ben heel gelukkig in de liefde!’
Geen reacties