Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 10 en een dochter van 6. Eerder dit jaar blogte ze al over haar kaak-operatie en over haar angsten. Hoe is het nu met haar?
Ze was er nog elke dag. Soms mocht ze mee naar mijn wekelijkse therapie en soms liet ik haar thuis. Soms kwam ze onaangekondigd binnen vallen en soms meldde ze zich van te voren door alvast wat duizeligheid of pijn aan mijn arm te veroorzaken.
Vaak was ze onzichtbaar voor de buitenwereld, soms kon de hele wereld haar zien. Mevrouw Angst is al anderhalf jaar mijn meesleepsel. Mijn handbagage. Ik heb haar vervloekt hoor, zeker het eerste half jaar was ze mijn grootste vijand en daar trok zij zich geen fuck van aan. Na een half jaar begon ik haar wel te waarderen, ze hoorde nou eenmaal een beetje bij mij en hoe ik het ook wendde of keerde ze ging toch haar eigen gang.
Angst voelen is best een prima en een natuurlijke emotie.
Soms kon ik haar zelfs verwelkomen en vond ik het fijn dat ze er was. Angst voelen is namelijk best een prima en een natuurlijke emotie, en eigenlijk was er zoveel niet mis met haar. Behalve als ze opdook tijdens een autorit of in een bomvolle Albert Heijn. Dan werd ik boos op haar en wenste ik dat ze was thuisgebleven. Ze bleef toch naast me lopen en ik sloeg op die momenten steeds vaker maar een arm om haar heen door het gevoel van angst als een golf over me heen te laten komen in plaats van haar expres proberen te laten struikelen door te doen alsof ze er niet was of te wensen dat ze zo snel mogelijk het toneel verliet.
Mijn operatie is nu bijna een jaar geleden, wat betekent dat ik begin volgende maand weer te gast mag zijn in het ziekenhuis waar ik zesentwintig keer te vaak was vorig jaar. Er wordt een scan gemaakt en daarmee weet ik of alles goed is.
Mevrouw Angst vindt het schijnbaar weer nodig zich hiermee te bemoeien.
Mevrouw Angst vindt het schijnbaar weer nodig zich hiermee te bemoeien, want hoe dichterbij die controledatum ik kom hoe aanweziger ze is. Soms zet ik haar gewoon in de hoek van de kamer hoor, en negeer ik d’r. Maar soms, heel soms overspoelt ze me en krijg ik dejavu’s van een jaar eerder toen ik een Chanel-tas kocht omdat ik dacht dat ik dood zou gaan.
Met het oog op de scan en de daarbij behorende uitslag, bekruipt me soms weer het gevoel van Chanel-tassen en vakanties naar Ibiza en Zweden. Het Noorderlicht en Bali. Van Bossche bollen eten en schijt-aan-dieet-dagen. Van tóch die ene jurk kopen en tóch die tattoo laten zetten. Want stel dat de uitslag niet goed is?
Ik pak haar vast en kijk haar eens goed aan. Ze heeft me veel gekost, waaronder de miljoenen tranen en de slapeloze nachten, sinds het moment dat ze er is, maar ze heeft me nog meer moois gebracht zoals de rust die ik heb gevonden door te leven in het ‘nu’ en vooral nooit meer te haasten. Ze mag er zijn, ook nu weer.
Maar niet teveel en niet te lang.
En als ze daar niet naar luistert dan glimlach ik naar d’r.
Ze heeft haar eigenwijsheid van mij.
Geen reacties