Beloning

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (4) en Amber (9).

Als mijn vader het eten opschept probeer ik te voorkomen dat mijn wiebelige kleuter van tafel glipt en het tafellaken meetrekt.
‘Noof blijf zítten,’ zeg ik voor de zoveelste keer en zet haar met een hand weer in haar stoel. Met mijn andere hand probeer ik een hap te nemen van het eten dat mijn ouders hebben gemaakt.
‘NOU MAMÁ!’ roept ze als ze zich met veel armzwaaien loswrikt en op een haar na haar beker drinken mist. Haar blik vurig als haar vlammend rode haren.

‘Zo kennen we haar niet hoor,’ lacht mijn moeder. Ik luister vervolgens naar het verslag van mijn ouders over hun middag met hun kennelijk voorbeeldige kleindochter.
‘Ze was zó lief, ze luisterde goed, ze zeurde niet. Geen enkele wanklank. En toen we zeiden dat ze voor het wandelen even naar de wc moest, deed ze dat gewoon.’

Bij elke zin stijgt mijn verbazing

Bij elke zin stijgt mijn verbazing, want als wij thuis de deur uit gaan, moet ik doorgaans onderhandelingstactieken inzetten waar de kabinetsformatie nog iets van kan leren.
‘Je bedoelt deze Nova?’ wijs ik naar mijn dochter die inmiddels tóch haar beker drinken heeft omgegooid. Ik zie mijn ouders vertederd naar haar kijken. Ze adoreren haar, maar zouden het wel eerlijk zeggen als haar gedrag tijdens het oppassen te wensen over zou laten.

Maar nee, zulk gedrag bewaart ze alleen voor haar ouders. Ik heb wel eens gelezen dat kinderen die goed gehecht zijn zich vrij genoeg voelen om zich te laten gaan bij hun ouders. Onze Nova is dus enorm goed gehecht en wij krijgen als dubieuze beloning dus die grote waffel en dat wangedrag.

Na het eten snoer ik mijn tegenstribbelende dochter in het autostoeltje en rij naar huis. Als ik haar daar na een hoop vijven en zessen in bed leg kijkt ze me aan, pakt mijn hoofd en overlaadt mijn gezicht -zoals elke avond- met een hele hoop kusjes. Wat een beloning.