Ingelise is moeder van drie kinderen (van bijna 11, 9 en 5). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.
“Eigenlijk doet hij het hartstikke goed hoor,” lacht de juf verontschuldigend. “Maar met het oog op groep drie volgend jaar moeten er toch nog wat puntjes op de i worden gezet.” We zijn op school voor het tien-minuten-gesprek van de jongste van vijf. Voor ons ligt een rapport met een indrukwekkende lijst met categorieën als ‘meetkunde’, ‘boekbegrip’ en ‘werken met papier’. Naast elk onderwerp staat met plusjes en minnetjes aangeven hoe onze zoon het doet in de kleuterklas. Ik leer dat hij een kei is in zingen (van wie heeft hij dat nou weer??), maar bij de fijne motoriek –straks hard nodig las hij gaat leren schrijven – prijkt een demotiverend minnetje.
Mijn zoon is een laatbloeier. Praten, lopen, plassen op de wc – hij maakte nergens haast mee. Uiteindelijk doet hij altijd keurig wat er van hem verwacht wordt; alleen net iets later dan de rest. Dat heeft hij overigens niet van een vreemde: hij stamt uit een lange lijn van laatbloeiers in beide families. En dat zijn motoriek niet helemaal perfect is, mag ook geen verbazing opwekken. Met al die laatbloeiers en onhandige stuntelaars kwam het met de tijd helemaal goed. Ze schopten het tot de universiteit, kregen goede banen en kwamen allemaal op hun plek terecht.
Toch onderteken ik braaf het formulier voor de ergotherapeut
Veel zorgen maak ik me dus niet over die pengreep; uiteindelijk gaat hij heus wel leesbaar schrijven. Maar toch onderteken ik braaf het formulier voor de ergotherapeut die hem straks wekelijks gaat helpen om zijn pen beter vast te houden. Want wie wil nu dat zijn kind een achterstand oploopt? En daarom is dit niet de eerste, en zal het ook niet de laatste therapeut of arts zijn die we moeten inschakelen voor de kinderen. De fysiotherapeut, de weerbaarheidstrainer, de logopedist, we hebben ze allemaal al een keer gehad. Allemaal lieve en bekwame hulpverleners, maar ik vraag me weleens af, waren ze allemaal per se nodig?
In de elf jaar dat ik nu moeder ben, heb ik het aantal momenten dat de kinderen worden opgemeten exponentieel zien toenemen. Hartstikke nuttig en goed natuurlijk, maar het is wel verdraaid onhandig dat geen van mijn kinderen helemaal in de mal lijkt te passen die school of het consultatiebureau hanteert. En hoewel mijn onderbuikgevoel dus wel zegt dat het goed gaat komen, wacht ik toch bij ieder tien-minuten gesprek met samengeknepen billen de uitslag van het leerlingvolgsysteem, de citotoetsen of ogen-en orentest af.
’s Avonds aan tafel kijk ik nog eens goed naar ons drietal dat er flink op los kwebbelt en kibbelt. Ik zie drie vrolijke, intense, maar eigenlijk gewoon heel normale opgroeiende kinderen. Ze zijn misschien niet altijd helemaal standaard, maar vooral hartstikke leuk. Meteen neem ik me voor die meetlat vaker aan de kant te leggen en mijn eigen roze moederbril op te zetten. Wat een bofkont ben ik met drie van die mooie kinderen!
1 Reactie
Mijn jongste een oktoberkind doet altijd alles wanneer hij er klaar voor is…en niet eerder.. vanaf dat moment doet hij het altijd… wat was vorig jaar groep 3 een hel voor hem voor ons… huh was er nog niet klaar voor! Met veel overredingskracht hebben we hem een jaartje over laten doen… want in mijn hart weet ik dat het geen capaciteitenprobleem is maar een rijpingsproces… wat gaat het nu goed met hem… veel minder strijdt en gepush… we moeten blijven kijken wat onze kinderen nodig hebben en soms het keurslijf van de school een beetje buigen… veel wijsheid met jouw laatbloeiers ze komen er wel!