Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
“Alweer?!” Gefrustreerd staat mijn dochter op, boos omdat ze gestruikeld is voor de tweede keer vandaag. Ik moet mijn lach een beetje inhouden, want ik herken zoveel in deze frustratie. Stampvoetend loopt ze het heuveltje af om daarna wéér te struikelen. Voorover dit keer, met haar gezicht recht in de zwarte aarde. Alleen dit keer staat ze niet op.
Binnen een paar seconden ben ik bij haar en til haar op. En terwijl ik haar op haar benen probeer te zetten om de aarde van haar gezicht te vegen, voel ik dat er iets niet klopt. Ze lijkt als zand uit mijn handen te glijden en haar hoofd kantelt naar achteren met haar ogen half open. Dit is niet goed. “Guus! Guusje!” Ze reageert niet op mijn geroep.
Wat moet ik doen? Ik heb hulp nodig!
Wat moet ik doen? Hulp, ik heb hulp nodig! Want precies niets van de speciale EHBO-cursus voor baby’s en kinderen die ik ooit deed, is blijven hangen. “Guus! Guus, mama is hier, word eens wakker!” Als een slappe pop hangt ze in mijn armen en ik ren terug naar het speeltuintje waar ik net nog andere ouders gedag heb gezegd. “Help! Help me!”
Ook dit cliché is waar; de seconden lijken uren te duren. “Help me! Help me dan toch! Mijn dochter is bewusteloos, help!” Niet eerder voelde ik me zo bang, machteloos en eenzaam. “Guus! Guusje!” Uit wanhoop sla ik in haar gezicht en dan tilt ze langzaam zelf haar hoofd op. Verward en geïrriteerd kijkt ze me aan, gevolgd door boos gehuil.
Misschien vinden ze me wel een aansteller
“Ze is er weer, ze is er weer. Rustig maar, ze is er weer.” Een onbekende hand klopt zachtjes op mijn schouder, om ons heen hebben zich wat bezorgde omstanders verzameld. Opeens schaam ik me. Misschien vinden ze me wel een aansteller. Tranen stromen over mijn wangen als ik over mijn hele lichaam begin te beven. “Sorry’” stamel ik, “ze was echt bewusteloos”.
“Kunnen we iemand voor je bellen? Wil je wat water? Ga even zitten.” Bibberend loop ik met Guusje stevig in mijn armen naar het eerste bankje dat ik zie. Door een waas van tranen bekijk ik haar goed. Behalve zand en een schram ontdek ik niks. “Stop met huilen mama. Ik wil naar huis. Mag ik poffertjes met aardbeien?” Nadat ik uitgebreid met de huisarts heb gesproken sta ik op. “Natuurlijk mag je poffertjes. Je mag alles wat je wil. Behalve in je eentje buitenspelen tot je dertig bent!”
1 Reactie
Ik herken je verhaal. Mijn kind van 1 had ooit een koortsstuip bij het zwembad en ademde niet meer. Ik weet nog de paniek die ik voelde. Gelukkig kwam dat ook weer snel goed, maar de schrik zat er goed in. Je hoeft je echt niet te schamen dat je in paniek was. Het laat alleen maar zien dat je heel veel je van je kindje houdt. Hulp roepen is dan ook het beste wat je kunt doen. Wat een opluchting als het dan als het snel weer beter gaat.