Dubbel erfelijk belast

Ingelise is moeder van drie kinderen van 8, 6 en 3 en blogt sinds kort voor de Club over haar leven als moeder. Vandaag over haar eigen handicap. En schuldgevoel…

Zo voorzichtig mogelijk manoeuvreer ik mijn karretje door het gangpad van de supermarkt, terwijl ik mijn best doe om geen andere bezoekers of spullen te raken. Op het laatst gaat het toch mis. Met een knal raakt mijn kar het schap met uien en knoflook. Het schudt heen en weer maar valt gelukkig niet om. De mensen om me heen kijken verstoord op. Enigszins beschaamd vervolg ik mijn weg, terwijl ik doe alsof ik diep verzonken ben in mijn boodschappenlijstje.

Hoewel dit iedereen kan overkomen, is het voor mij dagelijkse kost. Ik struikel over het opstapje in de trein, stoot mezelf iedere keer weer een blauwe plek in de fietsenstalling en laat gerust een net gevulde bus muesli uit mijn handen vallen in de keuken. Kluns is my middle name, zeg maar. Die onhandigheid zit diep verankerd in mijn DNA. Ik heb het van mijn vader die het weer kreeg van zijn moeder. Het is niets ernstigs, we zijn motorisch gewoon iets minder sterk. Jongleur of professioneel danser zullen we nooit worden, maar hé, iedereen zijn talent.

Ik ben die onhandigheid nog altijd liever kwijt dan rijk.

Hoewel ik die onhandigheid al lang heb geaccepteerd als iets dat bij me hoort, ben ik het nog altijd liever kwijt dan rijk. Ik droom er van die handige duizendpootmoeder te zijn die met haar ene hand een hete ovenschotel op tafel zet, terwijl ze met haar ander hand tegelijk de kat eten geeft en haar kind troost. Of die vlotte carrièrevrouw die op hoge hakken en met een take-away koffie in de hand, zonder vlekken op haar jas op kantoor aankomt. Dream on, Ingelise.

Bovenal hoop ik vurig dat ik deze eigenschap niet heb doorgegeven aan mijn kinderen. In gesprekken op het consultatiebureau of met de juf spits ik daarom mijn oren als het onderwerp motoriek ter sprake komt. Zodra blijkt dat een van mijn spruiten nèt even afwijkt van de standaardnorm – naar beneden welteverstaan – slaat mijn schuldgevoelmeter ver in het rood. Nog niet hinkelen terwijl dat op deze leeftijd eigenlijk al zou moeten? Zie je wel, daar heb je het al. Dat komt natuurlijk door mij! 

Dus toen de dansjuf van een van mijn dochters onlangs een verkeerde houding constateerde, zaten we een dag later al bij de fysio. Trouw reden we een aantal keren naar een aardige therapeut voor allerlei onderzoeken. Uiteindelijk constateerde die eigenlijk niet veel bijzonders. “Alleen haar voeten, die staan een beetje naar buiten. Waarschijnlijk zijn haar pezen te kort. Maar dat kun je wel oplossen met wat rek -en strekoefeningen.”  Verbaasd kijk ik naar beneden naar mijn eigen – kaarsrechte – voeten.

“Aha!” lacht mijn man, als ik het thuis vertel. “Net als mijn vader! Die had dat ook, Donald Duck voeten noemden we dat!”