Kind in (vakantie)hongerstaking

In de meivakantie bedacht ik nog 10 vakantie lifehacks voor peuters met een eigen willetje. Deze zomer moest het dus goed gaan. Het eigen willetje dacht daar het hare van 😉

‘Wil je een croissantje, Zora?’
‘…’
‘Een stukje stokbrood dan? Met chocopasta?’
‘…’
‘Of peer? Banaan?’
‘…’
‘Eet in elk geval één roosje broccoli dan!’
‘…’
‘Pasta vind je anders toch zo lekker??’

Bij alles knikt ze eerst – om mij tegemoet te komen, lijkt wel – ja, maar als ik het dan heb klaargemaakt, schudt ze alsnog haar hoofd. Nee. Nee. Nee. Nee.
Boos schuift ze het bord vol verwoede pogingen van haar af.
Ze. Wilt. Gewoon. Niets. Eten. Punt.

Zelfs de volkoren pannenkoekenmix die ik uit voorzorg heb meegenomen biedt geen soelaas. Ja, ze likt de suiker eraf en trekt vervolgens een gezicht alsof ik haar poep heb voorgeschoteld. De hele dag volgt ze blind het voorbeeld van haar grote broer, maar uitgerekend aan tafel trekt ze haar eigen plan.

Ik weet heus ook wel dat kinderen tijdens vakantie wat moeite kunnen hebben met nieuwe dingen. Dat alles net even anders smaakt in het buitenland en dat ze daar hun neus voor ophalen.

Maar gek genoeg vormen die vreemde uitschuif-ijsjes of die onbekende mierzoete Madeleine-koekjes geen enkel probleem. Ik weet dat het niet verstandig is, maar een nervous breakdown midden op een meer, aan het einde van de middag omdat ze van de honger niet meer zo goed kan dealen met het feit dat haar broer ook wel eens achter het stuur van het bootje wilt zitten, is ook best vervelend. Dus eet ze doodleuk vijf, zes Madeleines per dag. Of wat dacht je van chips? En wist je dat Danoontjes óók prima als ontbijt, lunch én avondeten kunnen dienen?

Elke keer als ik naar mezelf in de spiegel kijk, sis ik mezelf het mantra ‘laat het los’ toe, wat dan héél even helpt. Maar na de zoveelste poging om gewoon precies zoals thuis te koken met broccoli en aardappeltjes, zakt de moed me resoluut weer in de schoenen.

Weer thuis zet ik Zora haar vertrouwde gele bordje voor. Met verse broccoli, aardappeltjes en kip. In de veronderstelling dat ze er toch niets van eet, ga ik alvast een beetje moedeloos bij haar aan tafel zitten, en probeer haar bemoedigend aan te kijken.

Zonder tegensputten, eet ze alles helemaal op. Als ik van verbazing, of is het verontwaardiging, bijna van mijn stoel val, kijkt ze me aan met een blik: ‘Wat maak je je nou druk om, joh?’

Heel rustig loop ik de kamer uit en bijt – op de gang, uit het zicht – heel hard in een oude theedoek.