Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar eerste twee blogs lees je hier.
“Kan ik niet gewoon mijn onesie aan?!” Ik sta met mijn oudste zoon Hidde voor zijn kledingkast om kleding uit te zoeken voor het kerstdiner bij mijn schoonouders. Feestelijke kleding. Mijn man heeft zijn pak al klaargelegd en ik een feestjurk. Ook de kinderen mochten (moesten;-)) iets feestelijks aan. Een onesie valt wat mij betreft niet echt onder die dresscode.
“Je kan kiezen tussen een overhemd, een overhemd, of een overhemd….andere keuzes zijn er niet,” zeg ik tegen Hidde die uiteindelijk (onder protest) een nette broek en overhemd aantrekt.
Dan is Sieger aan de beurt. Sieger, voor wie Kerst betekent: alles uit de kast! Hij kan niet kiezen. Welke jurk of rok staat mooi en welke legging hoort er dan bij? “Mam, mag ik óók een beetje make-up op?” Hij kan zijn enthousiasme niet onderdrukken en staat pirouettes te draaien voor zijn kledingkast. Ik zie dat hij geniet van deze voorbereidingen en ik geniet daardoor mee.
“Jezus, wat heeft hij noú weer aan!?”
Dan schieten mijn gedachten terug naar deze zomer, toen Sieger in een jurk en met vlechten aankwam op het zomerfamiliefeest. “Jezus, wat heeft hij noú weer aan!?” flapte mijn schoonvader er uit bij onze binnenkomst.
Die woorden dreunen tijdens het aankleden weer door mijn hoofd. “Moet ik hem niet afremmen en toch iets jongensachtigs aantrekken?” Zegt stem één in mijn hoofd. “Je weet dat hij het niet zo bedoelt,” sust stem twee over mijn schoonvader. “Hij is gewoon een beetje een flapuit en heeft wat meer tijd nodig om aan de situatie te wennen, dat zegt hij zelf ook.”
Dan bemoeit stem drie zich er ook nog mee. ”Maar als je Hidde verplicht om een overhemd en broek aan te doen, waarom Sieger dan niet? Vind je zelf ook niet dat je een beetje met twee maten meet?”
Inmiddels staat Sieger trots in zijn zwarte rokje en glitterpanty voor de spiegel te paraderen. Door zijn reactie op zijn eigen spiegelbeeld, heb ik meteen weer het gevoel dat ik hier wél goed aan doe.
Ik schud de gedachtestroom uit mijn hoofd en concentreer mij weer op het aankleden van Sieger. Maar echt genieten van zijn enthousiasme lukt me niet meer helemaal meer.
Over Anke en Sieger
Toen ik elf jaar geleden in verwachting was, hoopte ik stiekem op een jongetje. Ik was (en ben) een stoere vrouw (vind ik zelf;-)). Doe aan scouting, fiets veel en nam ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ wel heel letterlijk, door alles vooral zelf te willen uitvinden. Haren invlechten en prinsessen-glitterpartijtjes waren niet echt mijn ding.
Na negen maanden werd er inderdaad een gezonde jongen (Hidde) geboren en twee jaar later, in 2011, kwam een tweede jongen: Sieger.
Alleen ervaar ik het opvoeden van Sieger sinds twee jaar meer als het grootbrengen van een meisje. Hij wil namelijk graag een ‘zij’ zijn. Dus vlecht ik sinds een tijdje af en toe haren in en waren er bij het laatste partijtje prinsessenjurken en glitterschmink. Het was even wennen, maar inmiddels vind ik het net zo leuk als cowboy- of piratenfeestjes.
Over onze zoektocht en de gekke situaties waarin wij met een zoon met genderdysforie belanden, schrijf ik blogs, die ik graag met jullie deel. Oók om meer bekendheid en begrip te krijgen voor kinderen met genderdysforie en hun ouders.
Naast het drukke bestaan als moeder heb ik een eigen praktijk, waarin ik moeders met jonge kinderen (0-9 jaar) begeleid die onzekerheid en stress ervaren in het opvoeden, om relaxte, zelfbewuste moeders te worden. Meer weten? Kijk op www.pentakeladvies.nl of www.facebook.com/pentakel. Herken je veel in ons verhaal? Ook met vragen over genderdysforie kan je bij mij terecht.
Geen reacties