Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar eerste drie blogs lees je hier.
‘Mamaaaa!’ Roept Sieger opgelucht als ik hem ophaal bij de BSO. Hij vliegt in mijn armen en vraagt: ‘gaan we gelijk naar huis?’ Ik voel direct: ‘Hier klopt iets niet’. Normaal gesproken is er namelijk heel wat overredingskracht nodig om Sieger mee te krijgen van de BSO. Onderweg naar huis vraag ik dus: ‘Hoe was het vandaag op de BSO?’ ‘Leuk’, zegt Sieger met een geknepen stemmetje.
‘Doe je broek dan maar omlaag,’ had één van de jongens geroepen.
‘Was er misschien ook iets wat minder leuk was?’ vraag ik voorzichtig als we ons huis inlopen. En dan komt het hoge woord eruit. Tijdens het voetballen op het naastgelegen veldje (waar de 7+ kinderen zonder toezicht mogen spelen) waren er oudere jongens uit de buurt het veld opgelopen. Doordat de andere kinderen Sieger met ‘hij’ aanspraken, maar zij een meisje zagen, raakten ze in verwarring. ‘Jij bent toch een meisje?’ hadden ze gevraagd. Sieger had uitgelegd dat hij een jongen is, maar de jongens geloofden dat niet en wilden bewijzen zien. ‘Doe je broek dan maar omlaag,’ had één van de jongens geroepen. En hoewel hij dat natuurlijk eigenlijk niet wilde, was Sieger onder de druk bezweken en had zijn broek omlaag gedaan.
Inmiddels zitten we samen op de bank. Ik geschrokken en boos, Sieger verdrietig en een beetje beschaamd. Ik wil eigenlijk zeggen dat hij NOOIT zijn broek omlaag hoeft te doen omdat iemand dat vraagt, dat hij zich niks aan moet trekken van wat anderen denken. Maar ik realiseer me dat dat hem niet helpt nu, dus ik haal even diep adem en zeg: ‘Wat naar dat dit gebeurd is en wat knap dat je het aan mij durft te vertellen.’
Hij kruipt bij mij op schoot en zwijgend zit hij tegen mij aan. Mijn moederinstinct staat vol op ‘aan’. Hoe kan ik mijn kind beschermen?! Dus ik vraag hem toch wat we nu zouden kunnen doen om er voor te zorgen dat dit niet nog een keer gebeurt. ‘Dan toch maar in jongenskleren naar de BSO?’ stel ik hem voor. Met een heftig ‘nee’ schudden maakt hij mij duidelijk dat dat echt geen optie is. ‘Wat dan?’ vraag ik. Een beetje verslagen haalt hij zijn schouders op. ‘Ik denk,’ zeg ik voorzichtig, ‘dat we dit ook aan de BSO-juffen moeten vertellen, zodat zij je kunnen helpen met dit soort situaties.’ Sieger knikt. ‘Zal ik het met hen bespreken, of wil jij dat doen?’
‘Dat wil ik zelf doen, antwoordt hij resoluut.
Mijn hart vult zich met trots en mijn moederinstinct-beschermmodus vervaagt naar de achtergrond. Wat is hij toch een stoere jongen (meid), dat hij het zo op zijn eigen manier gaat regelen én trouw blijft aan zijn eigen gevoel.
Over Anke en Sieger
Toen ik elf jaar geleden in verwachting was, hoopte ik stiekem op een jongetje. Ik was (en ben) een stoere vrouw (vind ik zelf;-)). Doe aan scouting, fiets veel en nam ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ wel heel letterlijk, door alles vooral zelf te willen uitvinden. Haren invlechten en prinsessen-glitterpartijtjes waren niet echt mijn ding.
Na negen maanden werd er inderdaad een gezonde jongen (Hidde) geboren en twee jaar later, in 2011, kwam een tweede jongen: Sieger.
Alleen ervaar ik het opvoeden van Sieger sinds twee jaar meer als het grootbrengen van een meisje. Hij wil namelijk graag een ‘zij’ zijn. Dus vlecht ik sinds een tijdje af en toe haren in en waren er bij het laatste partijtje prinsessenjurken en glitterschmink. Het was even wennen, maar inmiddels vind ik het net zo leuk als cowboy- of piratenfeestjes.
Over onze zoektocht en de gekke situaties waarin wij met een zoon met genderdysforie belanden, schrijf ik blogs, die ik graag met jullie deel. Oók om meer bekendheid en begrip te krijgen voor kinderen met genderdysforie en hun ouders.
Naast het drukke bestaan als moeder heb ik een eigen praktijk, waarin ik moeders met jonge kinderen (0-9 jaar) begeleid die onzekerheid en stress ervaren in het opvoeden, om relaxte, zelfbewuste moeders te worden. Meer weten? Kijk op www.pentakeladvies.nl of www.facebook.com/pentakel. Herken je veel in ons verhaal? Ook met vragen over genderdysforie kan je bij mij terecht.
Geen reacties