‘Ik denk dat het misgaat’

Op haar eerste blog over haar prille zwangerschap kreeg onze ‘mystery blogger’ veel reacties in de trand van: ‘Ik wil het juist graag zo vroeg mogelijk delen, zodat als het misgaat ik dat verdriet kan delen.’ Na een spannende week kan ze daar eigenlijk ook wel inkomen….

Om vijf uur ‘s nachts schrik ik wakker van de buikkramp en ren ik naar het toilet. Bloed. Niet uitzonderlijk veel, maar toch. Genoeg om van te schrikken en hardop te zeggen dat het misgaat. Als ik stipt om half negen de verloskundige bel, krijg ik een bandje: ‘Wegens ons vakantierooster zijn wij half twee bereikbaar.’ Het komt nog niet in me op dat dit best eens als een noodgeval kan gelden en dat ik het mobiele nummer mag bellen.

‘Ik denk dat het misgaat,’ snotter ik, als ik de verloskundige ‘s middags eindelijk aan de lijn heb. Ze luistert en rekent en concludeert dat er nu nog niets te zien is op een inwendige echo, omdat ik pas vijf weken ben (ik dacht zelf zes maar die telling blijkt dus anders). We moeten een volle week afwachten. Ze zegt wel dat de combinatie kramp en bloed geen goed signaal is.

Ik zeg de rest van mijn afspraken van die dag af en kruip onder een dekentje op de bank. Een dag mag ik mezelf wel geven. Ook al weet ik niet wat er aan de hand is. Ik weet niet of ik een glas wijn mag (terwijl ik daar nu wel behoefte aan heb). Ik weet niet wat ik mag eten of wat ik moet voorbereiden. Ik doe maar alsof het nog zo is, dan kan ik niets fout doen.

Ik heb me vastgeklonken aan een klompje cellen, precies zeven dagen lang. Ondanks de ‘het kan nog misgaan’ was het toch al echt. Ik ben oprecht verdrietig om wat ik misschien heb verloren, maar de onrust is het grootst. Is het nu wel of niet een miskraam geweest?

De week kruipt voorbij. Het ene moment voel ik mijn borsten groeien en pijnlijk worden, het andere moment voelt het alsof mijn menstruatie zich aankondigt. Ik heb ondertussen iedere site op het internet gelezen, maar er is niet één pagina die duidelijkheid geeft. Kramp en bloed is een slecht teken, maar zo kort bloeden is weer iets goeds. Elk teken kan zowel iets goeds als iets slechts zijn. Ik vind het lastig om op mijn lichaam te vertrouwen. Ik voel steken in mijn buik, wat betekent dat?

Mijn vriend krijgt het zwaar te verduren. De hormonen vliegen om zijn oren. Wat hij ook zegt, het is niet goed. ‘Het huis moet nu wel opgeruimder zijn,’ zegt hij. ‘ Dat weet je niet, want misschien is er geen kind,’ bits ik terug. Om drie minuten later te huilen over hoe slordig ons huis is. Daar past toch nooit een baby bij, snik ik. Zouden die hormonen betekenen dat ik toch zwanger ben? Tenzij ik de vrucht nog niet verloren ben en mijn lichaam nog niet door heeft dat ik niet meer zwanger ben. Ik word heen en weer geslingerd tussen lichaam en emoties en ik heb een voor mij heel nieuw verlangen naar een dikke zwangere buik. Ergens in mijn lijf is de knop omgezet: ik ben toe aan zwanger zijn.

De woensdag van de geplande echo duurt eindeloos, maar dan is het om kwart over vijf eindelijk zover. De muur van de wachtkamer hangt vol met kaartjes van Niek, Cas, Luna, Reza, Anne-Fleur en Jerome. We laten ons bijna meeslepen. Niet blij zijn, zeg ik tegen mezelf. Straks is het toch niet goed. De afspraak voor ons loopt natuurlijk een kwartier uit. De assistente komt meerdere malen eventjes kletsen, om voor ons de tijd wat te verdrijven. Ze leest de spanning op ons gezicht. Als we mogen, durf ik bijna niet meer.

De echoscopiste stelt zich voor en legt stap voor stap uit wat ze gaat doen. Met een zwangerschap van zes weken kan er van buiten niet zo veel te zien zijn, dus is het een inwendige echo. Ik denk alleen maar, schiet nou maar op. Ze doet het netjes en stap voor stap. ‘ Dit is je blaas’, zegt ze over een zwart vlak. ‘En dit is je baarmoeder. En dan schuiven we iets opzij en dan kun je duidelijk een vruchtzakje zien zitten.’ Ik houd mijn adem in en knijp in M. zijn hand. ‘Kijk,’ zegt ze, ‘daar knippert iets. Je bent echt zwanger.’ We zien op de echo slechts een cirkeltje (de vruchtzak) met aan de zijkant een knipperende cursor alsof WP 5.1 weer terug is. Dat blijkt het hartje. Het hartje van mijn kindje is een knipperende cursor, sterker nog mijn hele kindje is nog niets meer dan alleen die knipperende cursor. ‘Hup, groeien maar,’ fluister ik tegen de rijstkorrel die nog geen oren heeft. Ik ben er klaar voor.

Onze mystery blogger!

Dat je zwanger bent, vertel je natuurlijk pas als je zeker weet dat alles goed gaat. Terwijl in die eerste weken de behoefte om herkenning en informatie juist heel groot is. Alles is nieuw en spannend, maar daar kan je nog niet met iemand over praten. Onze mystery blogger is nu zeven weken zwanger en blogt sinds vorige week anoniem, tot ze haar zwangerschap aan familie en vrienden verteld heeft én zeker weet dat de tien weken echo goed gaat. Gelukkig deelt ze tot die tijd wel haar emoties, vragen en observaties met ons. Want door te delen vergroot je de vreugde. Haar eerste blog lees je hier.

Nieuw! De Relax Mama  Zwangerschapskalender!

Vorige maand verscheen de Relax Mama  Zwangerschapskalender. Een kalender met 42 hart onder de riemen, spreuken en plaatjes die ervoor zorgen dat je kunt blijven lachen om jezelf en je hormonen. Het kalendertje is nu verkrijgbaar en kost €14,99. Hij is te krijgen in de boek- en cadeauwinkels of hier online.

Alvast een inkijkje in de kalender? Kijk hier.