Snipperdag

Sanne is moeder van Benja van vijf en leert nog elke dag over het moederschap.

Zijn gezicht is wit. Zijn oogleden hangen. ‘Mam, ik ben moe,’ zegt Benja de derde ochtend op rij als hij uit bed komt. Hij lag er gisteravond al om zes uur in. Toch is hij niet vooruit te branden. Brood eten, aankleden, tandenpoetsen… Als we uiteindelijk stipt half negen het schoolplein oplopen hebben we de eerste frustraties en uitdagingen van die dag al in onze zak gestoken. Terwijl ik doorfiets naar kantoor nestelt schuldgevoel zich onder een fleecedekentje op de bank in m’n hoofd, zo warm en comfortabel dat ik weet dat deze ongenode gast nog wel even blijft. Had ik Benja thuis moeten houden? Neem ik zijn gevoel serieus genoeg? Leer ik hem wel het goede als ik zeg dat hij het gewoon even moet gaan proberen vandaag?

Ik las ooit eens over een moeder die haar kinderen één snipperdag per schooljaar gaf. Dan mochten ze zonder opgaaf van reden thuisblijven. Het is nog nooit in me opgekomen om Benja zomaar af te melden. Ik kan me ook niet heugen dat ik mezelf zo’n lege dag heb gegund. Er moeten altijd deadlines worden gehaald en to-do’s worden afgevinkt. Mijn agenda is veel te vol voor leegte. En voor moe zijn is al helemaal geen ruimte. Dat de huisarts toen ik ooit met die klacht bij hem kwam concludeerde ‘dat alle moeders nou eenmaal moe zijn’ heeft ook niet geholpen. Sindsdien doe ik niet meer aan moe. 

Ik kreeg geen snipperdag, ik nam ‘m gewoon.

In een ver verleden deed ik wel aan moe. En aan lui. Als puber lag ik schaamteloos middagen lang op de bank As The World Turnes te bingewatchen, terwijl dat woord toen nog niet eens bestond. En toen ik een klein meisje was vroeg mijn moeder me eens toen ik een dag ‘ziek’ thuis was quasi verbaasd hoe het kwam dat ze allemaal kruimels van mijn chocoladepaashaas in de vloerbedekking op mijn kamer vond. Ik kreeg dus geen snipperdag, ik nam ‘m gewoon. Maar ergens ben ik die kunst verleerd. Helaas. Want daardoor weet ik nu als geen ander dat moeheid negeren een kwestie van dansen op een heel dun koord is. Voor je het weet lig je eraf. En sta dan nog maar eens op. Daarom ga ik die avond naar bed met het voornemen om Benja én mezelf morgen een lege dag te gunnen. 

De volgende ochtend hoor ik stipt half zeven twee blote voetjes mijn kant van het bed op komen. ‘Mam,’ fluistert hij. ‘Wil je me even helpen met m’n trui? En kun je Sinterklaasliedjes voor me aanzetten? Ik ga feesten in mijn kamer.’ Nog geen vijf minuten later hoor ik hem vol energie springen en zingen.

Ik stel zijn snipperdag nog wel even uit. En die van mij dan ook. Een andere keer komt ook veel beter uit.