Hoe ik werd wat ik wilde worden

Ik luisterde deze week tijdens het opruimen de podcast ‘Ervaring voor beginners‘ van Theo Maassen. Een aflevering waarin hij praat met zijn zus Judith Maassen, die haar eerste boek uitbracht toen ze al 55 was. Daardoor moest ik er aan denken dat ik zelf eigenlijk ook op best wel ‘late leeftijd (op mijn veertigste) schrijver ben geworden. Voor die tijd reed ik nog dagelijks in mijn mantelpakje over de A2 richting Amsterdam om daar in een groot kantoorgebouw te werken. Hoe anders ziet mijn leven er nu jaren later en zo’n tien boeken verder uit. Ik schreef al eerder een blog over de stap die destijds zette. Graag deel ik die nog een keer met jullie. Misschien inspireert het degenen die op een kruispunt in hun leven staan en nog een laatste zetje nodig hebben. 

Rond mijn 35e was ik mezelf kwijt. Ik wist niet meer wat ik leuk vond en was vergeten waar ik blij van werd. Het duurde even voordat ik dat door had, maar toen ik iets te vaak moe was en ‘niet zo lekker’ besloot mijn man me wakker te schudden en aan de bel te trekken. Ik ging onder een palmboom zitten (we waren op dat moment in Bali) en ik realiseerde me dat ik stress had. Tijdens die vakantie kwam ik erachter dat ik mezelf gruwelijk vergeten was. Ik was heel hard voor mijn dochter (toen bijna twee) gaan zorgen en voor mijn man die dat jaar de ziekte van Pfeiffer had gehad, maar mezelf had ik volkomen weggecijferd. Er was weinig Elsbeth over. Er was de moeder-Elsbeth, vrouw-Elsbeth en de werk-Elsbeth, maar de leuke-dingen-voorjezelf-doen-Elsbeth was praktisch verdwenen. Er was werk aan de winkel. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden.

Naast wat hard-core therapie ging ik op zoek naar een hobby.

Naast wat hard-core therapie ging ik op zoek naar een hobby. En zo kwam ik bij de cursus ‘Verhalen schrijven’ terecht. Ik wilde tenslotte als kind al schrijver worden, ik schreef af en toe al een column voor een kleine lezerskring en op het werk werden de schrijfklussen ook altijd mijn kant op geschoven. Maar fictie, daar had ik me nooit aan gewaagd. Met pen en schrijfblok kwam ik in een klaslokaal met allemaal amateur-verhalenschrijvers terecht. En ik werd er helemaal blij van. Iedere dinsdagavond fietste ik door de kou de stad in en fietste ik twee uur later met een dikke lach op mijn gezicht weer terug naar huis. Vol ideeën, vol inspiratie en langzaamaan ook met steeds iets meer ambitie.

In de zomer van 2009 durfde ik zelfs mee te doen aan een verhalenwedstrijd van de Volkskrant. Ik stuurde mijn verhaal ‘Naar huis’ in en vergat vervolgens mijn mail te checken, waardoor ik bijna niet door had dat ik de wedstrijd won. De redacteur van de wedstrijd wist me uiteindelijk toch te bereiken toen ik op mijn werk was. Ik was door het dolle heen. Ik huppelde door de gangen van het grote kantoorgebouw waar ik destijds werkte en lachte van oor tot oor. Ik had een schrijfwedstrijd van de Volkskrant gewonnen! Hoe cool was dat.

Het gevoel bekroop mij dat ik die schrijfliefde misschien toch maar eens serieus moest gaan nemen.

In de maanden die volgden gebeurde er iets in mijn hoofd. Het gevoel bekroop mij dat ik die schrijfliefde misschien toch maar eens serieus moest gaan nemen. Langzaam groeide het plan om schrijver te worden. Zou ik stoppen met werken en de stap wagen? Ik ging het plan hier en daar hardop uitspreken. Ik ging het plan langzaam geloven. Ik ging wat minder geld uitgeven om wat te sparen voor het geval ik echt zou stoppen met werken. Ik liet me niet ontmoedigen door een ‘echte schrijver’ die na een schoolpleingesprekje spottend op Twitter schreef: “ik ontmoet hier Elsbeth en ze is eigenlijk schrijver’. Ik laste nog even een pauze in omdat ik onverwacht zwanger was van Teun. En ik hakte de knoop door toen Teun er eenmaal was. Ik werd schrijver. Ik was schrijver. Ik werd wie ik altijd al wilde worden. En ik werd die dag trouwens ook veertig.