Schoon

“En? Gedaan wat je wilde doen?” Mijn moeder staat in onze keuken in een enorme pan soep te roeren. Mijn lief en ik komen net terug van ons nieuwe huis. De verfspetters zitten in onze haren, de gele krullen schilderstape hangen aan mijn trui en ik hoop dat witte nagellak het helemaal wordt dit seizoen, want ik krijg de verf niet meer van m’n nagels afgeboend.
“Ja, de plafonds zijn klaar en de kozijnen in de kamer van Lieve ook!” zeg ik terwijl ik boven de pan hang en de volle geur van aardappel-preisoep opsnuif.

“Mama, kijk! Appol!” roept Pepijn enthousiast en met zijn kleine vingertje wijst hij naar de fruitschaal die nu pontificaal op tafel staat, in plaats van weggemoffeld in de keuken. De appels en sinaasappels zijn ontdoen van hun zakje en netje en de stukken fruit liggen glanzend te wachten in de schaal. Ik zou willen dat mijn leven zo op orde was als die fruitschaal.

Als mijn moeder ’s avonds weg is, de kinderen op bed liggen en ik op de bank wil ploffen, zie ik dat ze wel meer heeft aangepakt. Het fornuis is niet schoon, het is gesteriliseerd. Normaal kan ik een flinke roerbakschotel maken van wat er nog allemaal op ligt, nu glanst het oppervlak zo dat het wel een spiegel lijkt. In de studeerhoek staat een mand vol opgevouwen was. Netjes in vier stapels: één voor mijn lief, voor mij, voor Lieve en voor Pepijn. De handdoeken liggen onderop, in gezellige rolletjes.

Ik app haar: ‘Je hebt zelfs de was opgevouwen! Je bent echt druk geweest. Dank je!’

Ze vindt het leuk om te doen, vooral omdat ze nog weet hoe blij ze was als haar moeder dat vroeger deed. “Maar als je het bemoeienis vindt, moet je het zeggen, hoor. Ik was altijd bang dat het verkapte kritiek was, maar zo moet je het niet zien.”

Volgende keer komt mijn vader oppassen als we gaan klussen. Ik zal de mand met was eens in een hoekje zetten en kijken wat er gebeurt. Waarschijnlijk staat-ie er aan het eind van de dag nog, met wat duplo erin voor de sier. Alhoewel, een jaar geleden had hij wel een verrassing achtergelaten. De vieze poepluier van Pepijn lag nog op een plankje in de kamer. Zou je dat ook als verkapte kritiek kunnen opvatten?