Lees

Het jaar van … Elsbeth

2020. Het jaar dat we nooit meer gaan vergeten. We zaten niet allemaal in het zelfde schuitje maar wel in dezelfde storm. Wij sluiten het jaar af met elke dag een terugblik op dit jaar van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Elsbeth terug. Die eigenlijk had verwacht in Tokyo te zitten afgelopen zomer.

‘Heb je de geitenkaas?’
‘Check’
‘Moet daar nog dressing bij?’
‘Heb ik ook.’
Het is Kerstavond en op onze keukentafel staan vier klapkisten met bakjes, flesjes en potjes met eten, dat we op het punt staan te bezorgen. Op de avond dat premier Rutte ons in maart vertelde dat er een intelligente lockdown kwam werd al het werk dat mijn man Henno in zijn agenda had staan eruit geschrapt. Negen maanden later staat hij hier in onze keuken als een volleerd cateraar kerstdiners te prepareren voor een aantal gezinnen.

We hadden ons schrap gezet voor een jaar dat een gekkenhuis leek te worden. Op 2 januari hingen we op de muur in de keuken een wit vel op posterformaat met het wedstrijdschema van dochter Keet. Met boven het schema de woorden ‘road to Tokyo’. De kans dat ze naar de Olympische Spelen zou gaan leek groot, maar er waren nog aardig wat kwalificatiewedstrijden te gaan. In Lima, China, Japan, Londen en Australië. Het duizelde me, het grote schema in de keuken gaf wat houvast.

Op het wedstrijdschema van Keet werd steeds meer doorgestreept.

Keet en ik waren de dag ervoor het jaar begonnen met een nieuwjaarsduik. Op Instagram schreef ik die avond bij de foto’s daarvan: ‘We doken onbevreesd 2020 in. Een jaar dat sowieso crazy gaat worden. Deze foto’s als reminder voor komend jaar als het spannend gaat worden.’ Ja ‘crazy’ werd het, en spannend ook, maar op een andere manier dan we allemaal konden bevroeden. Op het wedstrijdschema van Keet werd steeds meer doorgestreept. Tot het nog één grote streep was. In plaats van over de wereld te vliegen vloog ze met haar skateboard vooral over de stoep voor ons huis. Ook in een vast schema trouwens, rekening houdend met de slaapjes van de buurtkinderen.

Begin april haalden we het grote vel met het wedstrijdschema van de muur. Ik draaide het om en schreef bovenaan de lege achterkant: Henno’s kookchallenge. Om tijdens de lockdown-periode waarin én zijn werk wegviel en de reizen met Keet waren verdwenen niet gek te worden had Henno zich gestort op koken, en om niet alle inspiratie uit zichzelf te hoeven halen, stelde ik via mijn instagram-account de vraag welke gerechten hij zou moeten gaan maken. Gerechten met uitdaging graag. En zo kwam er een lijst in de keuken met uitdagende gerechten en aten wij de rest van het jaar lekkerder dan ooit.

En terwijl Henno het thuis draaiende hield, niet alleen beter bleek in koken, maar ook aanzienlijk beter in thuisonderwijs, stortte ik me op mijn werk en probeerde ik de weggevallen inkomsten te compenseren door heel hard te gaan rennen. Wat lukte dankzij mijn eigen kantoor waar ik me terug kon trekken van de man die stond te koken en het kind dat breuken aan het leren was. Dat ervoor zorgde dat we elkaar niet voor de voeten liepen en we in huis niet gek van elkaar werden. Maar waar ik het ook stil vond en pittig dat de inspiratie op een gegeven moment uit mijn tenen moest komen bij gebrek aan prikkels van buitenaf.

‘Deze moet je even los dragen,’ hij wijst naar de geroosterde bloemkool bedekt met aluminiumfolie, als we de klapkisten naar de auto brengen en nog één keer checken of hij alles heeft. Toen na een korte opleving in het najaar weer Henno’s agenda leeg werd geveegd en ook de kookklus in een nieuw hotel niet doorging besloot hij twee wekelijks een thuis-afgehaald-project te beginnen waardoor hij meer mensen blij kon maken met zijn kookkunsten.

‘Onbevreesd’ bleek ons thema te zijn dit jaar.

Onbevreesd sprongen Keet en ik begin dit jaar in het koude Woerdense water. Nooit gedacht dat het thema ‘onbevreesd ergens inspringen’ voor dit jaar zo erg zou kloppen. Want tussen alle vrees die er dit jaar over de wereld woekerde en die me half maart ook af en toe de adem benam bleek ‘onbevreesd’ toch vooral ons thema te zijn dit jaar. Op zoek naar inkomsten en werk sprongen Henno en ik heel wat af. Ik sprong in het diepe om een podcast te maken, in het diepe om samen met Tischa een reeks webinars te starten. Ik sprak mijn eigen luisterboek in, waagde de sprong om een webshop te starten. Onbevreesd sprong ik elke keer weer en spartelde af en toe wat af. Onbevreesd begon Henno dit jaar zijn eigen afhaalkeuken en onbevreesd kookt hij nu een vijf-gangenmenu voor onbekenden.

Met een lijf vol adrenaline rijden we richting Leidsche Rijn naar het eerste adres voor het af te leveren diner. De adrenalinerush van nieuwe dingen doen die ik dit jaar regelmatig voelde. Die dit jaar alsnog leuk en waardevol maakte. En druk en vol. Maar ons bovenal goedgemutst hield en daardoor leukere mensen, ook voor onze kinderen.

Als alles is afgeleverd gaan we zelf bij de kerstboom zitten en pakken we de cadeaus uit die zich daar de afgelopen weken hebben verzameld. En ga ik proberen die adrenalinerush van de afgelopen maanden te laten zakken. Het schijnt dat je daar ook de tijd voor moet nemen…

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Sanneke 29 december 2020 at 18:27

    Mooi! Alvast een fijne jaarwisseling, en proost op (hopelijk) een wat makkelijker jaar 🥂🙏🏼

  • Laat je reactie achter