Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Mama waar zijn mijn foto’s?’ Mijn peuterette zucht diep en rolt nog net niet met haar ogen als ik haar vraag welke foto’s ze bedoelt. ‘Van toen ik een baby was!’, roept ze verontwaardigd. Ik sta op om mijn telefoon van tafel te pakken en terug te scrollen naar 2019. ‘Nee niet op je telefoon! Waar is mijn boek? Willem heeft 18 boeken!’
Vol ongeloof staart ze in de kast
De teleurstelling is -enigszins terecht- groot als ik haar uitleg dat er van haar geen fotoalbums zijn. Vol ongeloof staart ze in de kast waar maar liefst vier (geen 18, aan dat tellen werken we nog) exemplaren van haar grote broer staan. Op de vraag waarom zij geen boeken heeft kan ik moeilijk antwoorden dat ik het een rotklus vind, of dat ik er gewoon geen zin in heb. ‘Die heb ik nog niet gemaakt’, antwoord ik daarom naar waarheid.
Die vier albums van Willem maakte ik tijdens de laatste weken zwangerschap van Guusje. Dus dat er geen derde komt, betekent dat dan ook dat er geen albums van Guus komen, vraag ik mezelf af. Ondertussen hebben de ogen van mijn dochter zich gevuld met tranen. Haar oprechte verdriet maakt dat ik me schuldig voel en daarom beloof ik haar plechtig dat ik heel snel een album voor haar zal maken. Ooit. Binnenkort, echt waar.
De volgende ochtend kruipt ze om half zeven bij me in bed. ‘Is mijn boek al bijna klaar?’ Klaar? Ik ben nog niet eens begonnen met het selecteren van de foto’s! ‘Moet ik even jouw komkjoeter pakken om het boek af te maken?’ Nu ben ik best wat pusherige opdrachtgevers en strakke deadlines gewend, maar deze kleine directeur doet daar niet voor onder. ‘Ik wil nú mijn boek zien mama!’
Is het mijn schuldgevoel dat knaagt?
En zo zit ik nu al drie avonden op rij achter mijn ‘komkjoeter’ om uit duizenden foto’s de leukste te kiezen, gravend in mijn geheugen naar tekst en uitleg. Want dat boek moet er komen, net voordat ze naar bed ging sloot ze namelijk nog even af met: ‘is morgen mijn babyboek klaar?’ Ik voel dat de directrice de druk steeds verder opvoert, of is het toch mijn schuldgevoel dat aan me knaagt?
Geen reacties