Krissie is moeder van twee pleegkinderen (tien en elf jaar oud). Sinds vorige maand schrijft ze voor ons over het pleegouderschap. In dit tweede blog vertelt ze over haar elfjarige pleegdochter Vera. Die eerst als baby een periode bij hun woonde, maar daarna weer een periode terug ging naar haar ouders. Nog voor haar derde levensjaar moest Vera echter acuut weer worden teruggeplaatst mij hun. In dit blog schrijft Krissie over de terugkeer van Vera.
Gespannen tuur ik uit het raam nadat ik een autoportier hoor dichtslaan. Mijn oren waren nog nooit eerder zo gespitst op wat komen ging. De hele middag al is het huis in rep en roer. Na het telefoontje waarin ons werd verteld dat ze er nú aankomt omdat het echt niet langer gaat bij haar ouders thuis hebben we in allerijl onze volgepropte rommelkamer omgebouwd tot een opgeruimd meisjesvertrek.
Ik zie een fragiel meisje samen met de gezinsvoogd in de richting van ons huis lopen. Ze heeft grote, donkere ogen. Ogen die een verhaal vertellen. Een verhaal van verwarring, van vragen en van verdriet. Met haar kleine vuistjes houdt ze stevig een vaalwitte knuffel vast. Ik herken hem ogenblikkelijk: het is Nijn, de knuffel waarmee ze als baby’tje altijd al sliep. Daar is ze dan. De baby die ik ooit heb moeten loslaten is een peuter geworden en staat voor onze deur.
Eigenlijk is ze nooit echt weg geweest, want elke dag heb ik aan haar gedacht. Aan haar vrolijke schaterlach en de bijna lichtgevende twinkeling in haar ogen. Aan haar grappige stemmetje dat altijd nét iets te hard klonk. Aan de kleine beentjes waarop ik haar voor het eerst voorzichtige stapjes had zien maken. Aan haar schouders die vrolijk heen en weer wiegden zodra ze haar favoriete liedje hoorde. Aan het krachtige moedergevoel dat zij me deed voelen, maar ook aan het rauwe verdriet dat er was toen ik haar moest laten gaan.
Natuurlijk wist ik dat zorgen voor haar iets tijdelijks zou kunnen zijn, hoewel dat aanvankelijk niet het idee was dat ons gegeven werd. Ik kon echter niet van tevoren weten hoe moeilijk het zou zijn om dit kleine meisje los te laten. Ze was zo dichtbij, zo kwetsbaar en zo afhankelijk van mijn zorg. Terugdenken aan de avond voor haar vertrek is nog steeds pijnlijk. Het laatste badje, het laatste flesje, het laatste slaapliedje en het laatste kusje voor het slapengaan. De laatste keer haar zachte wangetje tegen de mijne. Wetend dat het moest en hopend dat het goed was.
Daar staat ze nu, voor onze deur. Voor de tweede keer weggerukt van alles wat haar vertrouwd was. Ik wil haar vastpakken en haar troosten. Mijn kleine meisje, mijn baby. Ik zie hetzelfde kind maar ken haar niet meer. Op dat moment, staand in de deuropening, besef ik dat ik opnieuw moet gaan loslaten. Loslaten wie ze was, wat ze had kunnen zijn, wie ze had kunnen worden. Het baby’tje van toen is er niet meer. Er staat een peuter op mijn stoep. Ik ga door mijn knieën, reik mijn hand naar haar uit en stel mezelf voor.
Wie is Krissie?
Samen met haar man zorgt Krissie voor Vera (10) en Thomas (10), twee pleegkinderen die al een heleboel hebben meegemaakt in hun korte leven. Krissie heeft één missie: pleegzorg meer op de kaart zetten. Daarom schrijft ze over haar bijzonder mooie gezin op haar website. Zo hoopt ze een eerlijk kijkje te geven in het vaak hectische, reuze gezellige, soms ingewikkelde en zeker nooit saaie leven van een bevlogen pleegmoeder.
Geen reacties