Een week geleden stapte mijn vijftienjarige op het vliegtuig naar Nizjni Novgorod voor het EK skateboarden. Mét het Nederlandse team, maar voor het eerst zonder een van ons. Naar Rusland. Ik zwaai haar vrolijk uit en ga ’s middags vrolijk aan het werk. Zij stuurt vlak voor vertrek een selfie met een gekke bek uit het vliegtuig en een paar uur later het berichtje ‘aangekomen in Moskou’, waar ze haar tweede vlucht moet pakken.
Is het echt nog maar drie jaar geleden dat ik haar met een steen op mijn maag naar school bracht vanwege brugklaskamp? Een beteuterde brugpieper die niet goed was in logeren en in kamp. Ik fluisterde haar mentor Marike in of ze een beetje extra op Keet wilde letten. Ik dacht aan de skatekampen waar Keet een paar keer naartoe is geweest. Een week lang slapen in een jeugdherberg en door het hele land skateparken bezoeken. De gesprekken die we met haar voerden aan de telefoon als ze ’s avonds misselijk was en niet kon eten vanwege heimwee. Hoe we naar de foto’s keken die op Facebook verschenen om te kijken of ze er lachend op stond of met een betrokken koppie. Hoe we elke keer besloten haar niet op te halen. En hoe ze dan aan het einde van de week toch blij thuis kwam.
Drie weken geleden belde Henno me vanuit Brazilië. De verbinding was slecht. Maar de boodschap duidelijk. ‘Begin oktober is er een EK in Rusland.’ Er kwam een appje achteraan. ‘Even zo. Rusland is 8 – 12 oktober.’
Mijn adrenaline schoot omhoog. Begin oktober kon niet. Het was de week van de opvoeding, ik moest drie workshops geven. Teun was uitgenodigd bij Paul de Leeuw. Mijn hele agenda schoot door mijn hoofd. ‘Kan er iemand anders mee?’ app ik hem binnen een minuut terug. Ik had hem hier nodig. Zelf bleek hij ook een paar klussen te hebben die week. ‘Zeker,’ antwoordt Henno. ‘Daar moet Keet over nadenken.’
Een dag later lopen Keet en ik op Schiphol naar de auto, nadat ik anderhalf uur in de aankomsthal had staan wachten op ze. Rusland dus. ‘Zou je het zien zitten om zonder ons te gaan?’ vraag ik haar. Ze lijkt er zelf compleet relaxed onder. Ik merk dat ze er juist zin in heeft het een keer zonder ons te doen. Ik voel me tien pakken suiker lichter. En zo zwaaien we haar nog geen week later uit. Nog voordat ze de douane door zijn zit ik in de trein. Met droge ogen. Verwonderd hoe goed het loslaten gaat deze keer. ‘Loslaten is blijkbaar ook een kwestie van goed timen,’ app ik een vriendin.
Gisteren haalden we haar weer op van Schiphol. Als Europees Kampioen. Ik was de hele week zo trots op haar geweest dat ze alles maar mooi deed in haar eentje. Ik was één ochtend bezorgd geweest toen ze belde met een geblesseerde knie. Tot ik een uurtje later alweer een lachende foto kreeg en ze die middag een knallende halve finale reed. Ik was er nooit mee bezig geweest dat ze ook nog eens zou winnen en als Europees Kampioen thuis zou komen. Ik open een appje van Sanne: ‘Onder moeders vleugels vandaan en meteen zelf zo vliegen <3.’
Geen reacties