Van 30 oktober to 6 november is het de week van de pleegzorg. Krissie is moeder van twee pleegkinderen van tien jaar oud. En omdat we nog geen pleegmoeder in ons bloggersteam hebben, stelde zij deze week voor dat gat te vullen. In dit blog vertelt ze hoe het allemaal begon. Krissie, welkom bij de club!
2008: “Zo op het eerste gezicht zie ik geen bijzonderheden.” Met twee volle boodschappentassen en een telefoon aan mijn oor manoeuvreer ik me vlug naar de auto toe, dwars door de altijd drukke parkeergarage. Heb ik het echt goed verstaan? Geen bijzonderheden? Dan zou het dus toch gewoon kunnen gebeuren! Mijn gedachten dwalen direct af naar poederroze rompertjes met een zachte Zwitsalgeur. Stop. Eerst bellen. Mijn man reageert net zo opgelucht als ikzelf en mijn moeder steekt haar ik-heb-altijd-al-gedacht-dat-er-niets-aan-de-hand-was-speech nog maar eens af. Wat ben ik blij dat ze eindelijk gelijk gekregen heeft.
We zijn nu ruim een jaar bezig om zwanger te worden maar tot op heden is een week overtijd zijn het spannendste wat er is gebeurd. Ik ben niet de geduldigste en het wachten duurt dus lang. In mijn hoofd zie ik het al helemaal voor me: een schattig meisje met sproetjes op haar neus of een klein lief jongetje met zachte rossige haartjes. Wij samen een echt gezin. Braaf doe ik alles wat de boekjes zeggen. Elke dag start met het opnemen van mijn temperatuur die ik ijverig noteer in een grafiek met talloze kleine vakjes. Mijn cyclus wordt beter in de gaten gehouden dan de gevangenen in Guantánamo Bay en na iedere vrijpartij lig ik zeker tien minuten met mijn benen in de lucht, maar twee blauwe streepjes op het witte staafje krijgen we nooit te zien.
2019: Elf jaar later word ik wakker van een zacht geluid. Zoals iedere ochtend begint Thomas de dag zingend. Zijn zelfverzonnen medley galmt steeds luider door het huis. Even later klinken er stampende voetstappen op de trap. Vera komt naar zolder toe, waar wij slapen. We noemen haar ook weleens ons olifantje. Ze moppert, want haar favoriete broek zit nog in de was en wat moet ze nu in hemelsnaam aan vandaag? Op haar voorhoofd beginnen de eerste pukkeltjes tevoorschijn te komen maar op haar neus is geen sproetje te bekennen. En in plaats van zachte rossige haartjes heeft Thomas een stugge bos zwarte krullen. Mijn buik is altijd leeg gebleven en toch zorg ik voor de twee leukste kinderen van deze planeet.
Want op de avond na het verlossende belletje van onze huisarts ging de telefoon opnieuw. Het was de dokter die zich uitputte in excuses. Ik ving slechts flarden van haar woorden op. “Toch niet goed gekeken. Afwijkingen. Doorverwijzing naar het ziekenhuis.” Na heel veel tranen en talloze overdenkingen kozen wij er bewust voor om geen fertiliteitstraject in te gaan, maar onze reis door Pleegzorgland te starten. En zo begon ooit, meer dan elf jaar geleden, mijn leven als pleegmoeder: vaak hectisch, soms ingewikkeld, vooral héél gezellig en zeker nooit saai!
Wie is Krissie?
Samen met haar man zorgt Krissie voor Vera (10) en Thomas (10), twee pleegkinderen die al een heleboel hebben meegemaakt in hun korte leven. Krissie heeft één missie: pleegzorg meer op de kaart zetten. Daarom schrijft ze over haar bijzonder mooie gezin op haar website. Zo hoopt ze een eerlijk kijkje te geven in het vaak hectische, reuze gezellige, soms ingewikkelde en zeker nooit saaie leven van een bevlogen pleegmoeder.
2 Reacties
Ha Krissie, wat leuk je hier ook te lezen, goed om ook over dit speciale moederschap te lezen! Het begin van je reis heb ik van dichtbij gevolgd en daarna ook digitaal. Ben benieuwd hoe het jou vergaat nu onze kinderen 10 zijn. Ik lees met liefde mee. Eveline
[…] is moeder van twee pleegkinderen (tien en elf jaar oud). Sinds vorige maand schrijft ze voor ons over het pleegouderschap. In dit tweede blog vertelt ze over haar elfjarige […]