Afscheid

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van negen en een dochter van elf. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘We hebben met de artsen gesproken. Ze kunnen opa niet meer beter maken.’ Mijn man zijn stem trilt. Twee paar geschrokken ogen kijken ons aan. Het is dinsdag aan het einde van de middag en we hebben de kinderen naar beneden geroepen. ‘We gaan snel eten en daarna naar het ziekenhuis om afscheid te nemen lieverds. Dat is belangrijk om te doen.’

Met een woest gebaar staat mijn dochter op van de bank. ‘Ik ga niet mee!’ Ze vliegt de trap op naar boven. 
‘Ik wil wél dag zeggen tegen opa,’ huilt mijn zoon vanuit de zitzak. 
‘Tuurlijk,’ zeg ik, ‘dat gaan we ook doen.’ 

Mijn schoonvader is al een paar dagen ernstig ziek, maar dat het hierop zou uitlopen hadden we niet voorzien. Er stond zelfs een familievakantie op de planning, met z’n allen, over vier dagen. In no time is alles 180 graden gedraaid. Vertwijfeld tuur ik langs het trapgat naar boven. Hoe krijg ik mijn dochter, die als een oester dichtklapt wanneer emoties haar overspoelen, mee in dit proces? En hoe doe ik dat als moeder terwijl ik zelf net zo op mijn benen sta te trillen? 

De gedempte klanken van haar favoriete muziek hebben ons de hele autoreis vergezeld. 

Twee uur later lopen we het ziekenhuis in. Koude hand in warme hand met mijn zoon, mijn dochter op gepaste afstand met haar roze koptelefoon vastgeklemd op haar hoofd. De gedempte klanken van haar favoriete muziek hebben ons de hele autoreis vergezeld. Een hand op haar arm weerde ze af. Er is geen ruimte voor de aandacht die ik haar zo graag wil geven. 

We wandelen door de lange gangen, passeren vele deuren met daarachter zoveel zieke mensen in een bed. Dan is daar het moment. Een laatste blik, een aai over de hand, zacht gemompelde wensen. Zoon zit naast het bed op schoot en kijkt, dochter komt niet verder dan de deurpost. Het is groots en overweldigend, het is nieuw en raakt ons diep. 

Tijdens de rit naar huis balanceer ik als een koorddanser tussen hoe ik troost bied aan zoon, dochter en man – en hoe om te gaan met alle gevoelens die in deze kleine ruimte worden gevoeld. Mijn zoon benoemt, als ware observant: ‘goh, nu voel ik me weer rustig. En net was ik verdrietig en had ik buikpijn. En ik ben ook wel blij dat we zijn geweest.’ Dochter vraagt vervolgens met klem of we er niet over hoeven praten. Ook dat wil ik respecteren. Ik weet het even niet, ik doe maar wat. Met een zwaar hart rijd ik mijn lievelingsmensen in de donkere avond naar huis. Er rest nu even niets dan stilte.