Lisa leest een tegeltjeswijsheid over luisteren naar je kinderen. Het zet haar aan het denken.
‘Als je kind nooit naar je luistert, wordt het tijd dat je naar je kind luistert.’
Ik riep nog net niet hardop ‘ja!’ toen ik deze tegeltjeswijsheid tegenkwam op het wereldwijde web. Dit zou mijn persoonlijke tegeltjeslijfspreuk kunnen zijn, mijn mantra. Ik ben namelijk een echte luister-en-praat-moeder, op het hoogste niveau. Een levende ANBW-paal, waar je lekker tegenaan mag praten, klagen en vragen. Eentje die weinig terugzegt behalve een realistische en nuchtere samenvatting van de zojuist aangehoorde woorden.
Luisteren is in mijn optiek belangrijker dan praten. En zo voed ik mijn kinderen dus ook op. Ellenlange therapiesessies worden er gevoerd, zittend op de grond, met z’n drietjes bij elkaar.
Toen er laatst bij ons thuis een fysiek bommetje ontplofte (inclusief bijten) tussen kandidaat A en kandidaat B, zette ik de twee eens rustig naast mij op de grond. ‘Mats, jij mag vertellen wat er is gebeurd en Wiep en mama zijn stil. Daarna mag Wiep vertellen wat er is gebeurd en dan zijn wij stil.’
Mats begint te vertellen en al snel wordt duidelijk dat hij het drama met de Duplo-blokken anders had ervaren dan zijn zus. Waarom hij haar beet bleef voor mij onduidelijk. Nadat ik beide daders beide hun verhaal had laten doen, kwam moeder, a.k.a de-rijdende-rechter, met een korte samenvatting en een tip om ze te leren anders te reageren voor het geval deze situatie zich nogmaals zou voordoen (wat wel eens binnen nu en twaalf minuten nodig zou kunnen zijn). Ik gaf mezelf na dit incident en deze adequate oplossing een schouderklopje en we gingen allemaal weer ons dingen doen.
Een dag na dit incident deed zich een nieuwe luistersituatie voor. De kinderen werden door hun vader naar mij teruggebracht. De oudste had er had er duidelijk moeite mee afscheid te moeten nemen. Het resulteerde in een groot tranenspektakel. Bijna ontglipte mij de woorden: ‘Ach, het komt wel goed, vrijdag zie je papa weer.’ Maar op dat moment plopte de tegeltjeswijsheid naar voren en zei alles in mij: kijk naar je kind. Kijk goed. Dus ik opperde een iets troostendere variant: ‘Ik zie dat je verdrietig bent. Wat kunnen papa en mama nu doen zodat jij minder verdrietig bent?’
‘Dat papa hier nog koffie drinkt.’
We kijken elkaar aan, mijn ex knikt, ik loop naar het koffieapparaat, bevestig ondertussen de verdrietige kleuter dat we dat dan gaan doen en geef mezelf een pluim voor mijn heldere inzicht.
Als de koffie op is, gaat papa weg. De tranen zijn er nog. Geen liters meer, maar drupjes. ‘Lieve schat, wij hebben naar je geluisterd en we hebben je gehoord. Papa heeft koffie gedronken, dat was jouw goede idee. Nu hoef je niet meer verdrietig te zijn.’ En dan knal ik toch de woorden er achteraan: ‘zo is het wel genoeg Mats, vrijdag zie je papa weer.’ Oeps.
Wie is Lisa?
Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
Geen reacties